पोरी रडू नको असा बापान किती ही मठल
तरी माहेर सोडताना पोरी चा डोल्यां तून
गंगा यमुना या वाहू लागताताथ।
त्या वाहू लागला की सुरू होतो भावनांचा कलोल।
सागराला उधान याव नी लाटान नी किनारे वर यवन आदलाव
तशा पोरी चा भावना बापा चा हुदया वर आदलू लागतात।
बापा चा ऊर भरून येतो।
तेवा जड अंतक करणान बापा चा उठान तून नकलत शब्द येतात।
जा पोरी जा रडू नको।
जा दील्या घरी,
जा दील्या घरी,
सारे सोडो न मायेचे पाश।
जा दील्या घरी,
जा दील्या घरी,
सारे सोडो न मायेचे पाश।
तुझा डोयात पाहुनी पाणी,
आले बापाच दोले भरूनी।
तुझा डोयात पाहुनी पाणी,
आले बापाच दोले भरूनी।
लाड करी लगो, लाड करी लगो।
लाड करी लगो,
लाड करी लगो। तुझा भरतार हाईतो बुणी। खोरी रड़ू नको। खोरी रड़ू नको।
दुगबापची लाडची लेक,
दोले भरूनाको जरा आइक।
जरा आईक माया करी लगो
माया करी लगो
माया करी लगो
माया करी लगो
तुझा सस्राहेबा पावानी
पोरी रड़ू नको
पोरी रड़ू नको
मागे मागे वरोनी तु बघता तुझा आईला सोड़ोनी निकता
मागे मागे वरोनी तु बघता तुझा आईला सोड़ोनी निकता
आई सांगते गो लेकिसा रखीगो
आई सांगते गो लेकिसा रखीगो तुला वागमिल तुझीती सासो पोरी रड़ू नको
पोरी रड़ू नको पोरी रड़ू नको
जादील्या घरी जादील्या घरी जादील्या
घरी जादील्या घरी सारे सोड़ोन मायेचे
पाशव पोरी रड़ू नको
पोरी रड़ू नको