Понякога оставам със себе си
и връщайки се назад,
във времето,
в детството,
усетих ръцете на мама
да ме галят.
Бях далече,
не се бяхме виждали,
чувахме се,
но нещо ме накара да й напише письмо.
Искам письмо да напиша аз на мама с две ръце,
да ѝ кажа, че ми липсва нейното добро сърце.
Искам письмо да напиша аз на мама с две ръце,
да ѝ кажа, че ми липсва нейното добро сърце.
Искам ама да ме чуе твоето добро сърце,
знам, че вечер още чакаш там зад бялото перде.
Искам ама да ме чуе твоето добро сърце,
знам, че вечер още чакаш там зад бялото перде.
Помня вечер, не заспиваш,
през деня си покрен нас,
даже да си уморена,
пешен и снежен глас.
Помня вечер, не заспиваш,
през деня си покрен нас,
даже да си уморена,
пешен и снежен глас.
Искам ама да ме чуе твоето добро сърце,
знам, че вечер още чакаш там зад бялото перде.
Искам ама да ме чуе твоето добро сърце,
знам, че вечер още чакаш там зад бялото перде.
Като мала не разбирах и живех с мечти,
може би съм правил грешки,
нека мама ми прости.
Все си спомням за игрите,
вифилията с пипер,
вечер чакаш да се върна там на стари яминдер.
Искам ама да ме чуе твоето добро сърце,
знам, че вечер още чакаш там зад бялото перде.
Искам ама да ме чуе твоето добро сърце,
знам, че вечер още чакаш там зад бялото перде.
Казваше ми, ще пораснеш, нека Бог те надари,
от рода до рода носиш, а за мама не мисли.
Казваше ми, ще пораснеш, нека Бог те надари,
от рода до рода носиш, а за мама не мисли.
Искам ама да ме чуе твоето добро сърце,
знам, че вечер още чакаш там зад бялото перде.
Искам ама да ме чуе твоето добро сърце,
знам, че вечер още чакаш там зад бялото перде.