О ти, Лено, Лено,
о ти сина жалена,
о ти полниш сози, очи баденали,
да ли твой та мајка рано те скоранала,
рано те скоранала,
рано пробудила.
Мајка ме митре рано пробудила,
ал там извадила,
в град ме испратила,
да и купам платно за мојте бракја,
за мојте бракја,
пирински војводи.
Зима дойде,
митре ти седиш на тополу, дома чекаш, митре,
слобода да дойде.
Ете, зашто ми се, очи расплакани,
за мојте бракја,
пирински војводи,
такви како тебе,
кучиња гијале.
