ΜουσικήΌλα στη φόρα νιώθειςΚάθε μέρα και ευκολότερο το δύσκολο είναι μάγκα να ναι κάθε μέραΕκτίμησε το νέα αυτό σου και η αξία σου θα ανέβει με το καλή μέραΠως να κυριλέψουμε τη λέρα, πως το μπίτσο πάλι να σε κάνω πέραΠαίρνουμε φωτιά όταν θολώνεις τα νερά και ουναστική και ουρανό για να πάρεις αέραΈτσι αντέχουμε, ξανά σηκωνόμαστε όταν πέσουμεΑπό τις αναποδίες θα αντλήσω όλο το ρεζουμε, γι' αυτό και στα ζόρια να δέσουμεΝα μην δημιουργούμε πριν να το έχουμε, άσε τους δαίμονες σου να βγαίνουνεΕξήγησέ μου τα όσα συμβαίνουνε, από εκεί το βιώνω, από το καταλαβαίνω εΑπόσκευή, πατέντα, κατάσκευή, ριχνώ τσιμένταΑπ' τη συσκευή κοπλιμέντα, όμως την Παρασκευή δεν ανταλλάξαμε κουβένταΚαι βαριέμαι να λύνω το άλυτο, να παλεύω στο άσχετοΤο θυμάμαι σαν να είσαι εδώ, μα ξυπνάμε όταν φάμε τα μούτρα στο κράσπεδοΛέπει σαν έφυκτο ή και το άτομο, πάει αναλόγως τον άνθρωποΑπ' το πιο σκεπασμένο χειμώνα, μέχρι το πιο ξηρό 15 ΑύγουστοΌ,τι σύσαμε είναι δικό μας, κοπιάστε πουτάνες για πάρτε τοΣτιγμές με αδέρφια που φύγαν καρφί για παράδεισο, πάνω και κάτω απ' την άσφαλτοΠεράσαμε τόσα μαζί, μα τα ζόρια συνήθως μας φέρνουνε πιο κοντάΆγχος τραβές βιοπάλλες, τα νεύρα μας φύγουνε, βάλ' είναι πιο γέραΜες στα λασπώνερα, πάμε για τα πια στα όνειραΜην πράττεις ανώφελα, κάνε τώρα το αρχότεραΠεράσαμε τόσα μαζί, μα τα ζόρια συνήθως μας φέρνουνε πιο κοντάΆγχος τραβές βιοπάλλες, τα νεύρα μας φύγουνε, βάλ' είναι πιο γεράΜες στα λασπώνερα, πάμε για τα πια στα όνειραΜην πράττεις ανώφελα, κάνε τώρα το αρχότεραΚαλοκαίρια περνάνε από πάνω μας, για λίγα φράγκα να βγούνε χειμώνεςΜε ρωτάνε πως αντέχω κουφάλες και γνάνται πως είμαστε χρόνια δαμόνεςΘρυνήσαμε θύματα, βρωμήσαμε ρούχα μα τόσα μαγκόνεςΜα δεν μας είπαν ποτέ μας μουνόπανα, ούτε βάλαμε δίπλα μαςΉταν ανθρώπους να αλλάζουν για σκόνες, για ένα γραμμάριο θα κλέβανε η μάνα τουςΚλεμμένο σενάριο το οποίο είναι ψικάριο, μα ξύρω καλά για την φορά τουςΣιωπή που σκοτώνει, στορκίζομαι πως δεν θα αφήσουνε κάλυγαΠέφτουν οι μάσκες, αψίχα σώματα κάτω στο πάτομαΜα με βήμα βήμα, μπρος γκρεμός και πεισωρέμα, κάτσε μην αρχίσουμε τα ίδιαΜυρίζει Αθήνα, ζαλισμένα τα τσακάλια, οι κούπες μας γεμάτες με ντεκίλαΕγνωστή κοσάδα, γύρες μες στο κέντρο, πάντα μας θυμάμαι να είμαστε κομμάτιαΡώματα στη τζάτα, έξω απ' την καβάτσα, χαρτιά και κουκούνες με πιάνε ένα τρικύλαΤις είπα πως είμαστε αθείες και η αλήθεια δεν ψάχνω να βρω σταθερότηταΕίναι για λίγους που ξέρουν ότι πέρασα βράδια αγκαλιά με το εννοπνεύμαΚαι δεν με νοιάζει να πούνε πως κόλωσα, ξέρω καλά πως τον πόνεσαΜε νοιάζει να πούνε πως κάτι προσπάθησα και δεν τον πόρεσαΠεράσαμε τόσα μαζί μα τα ζόρια συνήθως μας φέρνουνε πιο κοντάΆγχος τραβές βιοπάλλες τα νεύρα μας φύγουνε πάλι είναι πιο γεράΜες στα λασπώνερα, πάμε για τάπια στα όνειραΜην πράττεις ανόφελα, κάνε τώρα το αρχότεραΠεράσαμε τόσα μαζί μα τα ζόρια συνήθως μας φέρνουνε πιο κοντάΆγχος τραβές βιοπάλλες τα νεύρα μας φύγουνε πάλι είναι πιο γεράΜες στα λασπώνερα, πάμε για τάπια στα όνειραΜην πράττεις ανόθελα, κάνε τώρα το αρχότεραΥπότιτλοι AUTHORWAVE