We konden raken zonder woorden,
voelen waar we waren.
Ik vond het fijn om je te horen,
ook al waren we niet samen.
Als je loslaat wat niet bij je past,
geef je ruimte aan jezelf.
Daarom vraag ik nu mezelf af,
ging *** niet veel te snel?
Want jij was zoals ik en ik dacht zoals jij.
Het is de werkelijkheid,
je bent niet meer van mij.
We hebben alles gegeven, we hebben alles gedaan.
Alles vergeven, maar toch is het misgegaan.
Nee,
we staan er nu boven, we moeten vooruit.
Ik moet geloven.
Het is over en uit.
Over en uit.
Over en uit.
Over en uit.
Ik kon altijd met je praten,
alsof je dan hetzelfde dacht.
Want de zinnen die ik maakte,
die maakten je vanzelf af.
Weet je nog die nachten dat we samen alles deden?
Niemand om ons heen, alle problemen vergeten.
We leefden onze droom,
maar die droom is nu verleden.
Want de realiteit is dat de liefde is verdwenen.
Je zocht naar een reden,
maar dat is niet hoe het zat.
Al die meningen van anderen als we liepen door de stad.
Liefde maakt blind, maar we waren doof, schat.
Want ik zag je als de mijne,
jouw pad was mijn pad.
Allebei gestreden, alles is gegeven.
Het enige wat overblijft is een lid.
Ik tekende twee stemmen, één gedachte.
Samen stijgen, nooit meer zakken.
Maar toch is het misgegaan en nu schijnen onze harten.
Ik heb alles gegeven,
alles gedaan.
Alles vergeven,
toch is het misgegaan.
Ik sta er nu boven,
ik alleen maar vooruit.
Ik wil geloven.
Het is over en uit.
We hebben alles gegeven, we hebben alles gedaan.
Alles vergeven, maar toch is het misgegaan.
We staan er nu boven,
we moeten vooruit.
Ik moet geloven.
Het is over en uit.
Over en uit.
Over en uit.
Over en uit.
Over en uit.
Het is over en uit.
Over en uit.
Over en uit.
Over en uit.