Μένει, αρχίζει ό,τι κάνεις να λέγεται
Ο άντρας από τους τρόπους του φαίνεται
Σκληρή μοναξιά μα βαλεύεται
Ακριβώς το αγαπώ αλλά λύγεται
Εδώ που ό,τι τρώτε είναι δίθεν
Και το δίθεν σαν σέφαγγε
Και καλά περιθώριο ζείτε
Φράσεις που είναι για να λέγονται
Παλεύουμε χρόνια τυχημέρα
Φτύνω αίμα πριν πονγκάτω σήμερα
Φτύστα ούλα σου μες στον υπ' τήρα
Του σου πάσα μου θα ζήσεις και σήμερα
Δούλεψε, εξόδεψε, κέρασε
Πρώτα γένα, μετά πέθανε
Προσπίγεις σου πρώτα πρώτα
Πράττουν γειαστικά, μετά όλοι σκέφτονται
Έχω μια γυναίκα και ένα χόμπι
Μια δουλειά από σχολάκι με σιώπη
Έχω φίλους καλούς για το άγχος
Όταν ο εγκεφαλός δεν το σηκώνει
Γίνουν παιδιά στη σκηνή πλέον άπειρα
Απέδευτα απ' τη ζωή κι άπειρα
Λένε ξυπνάδες για γεύση στον στίχο
Μα ξεχάσανε πως μιλάνε σε μάγειρα
Δεν είναι παιχνίδι η σκηνή που πατάμε
Έχει πρόκειο σ' αυτό το σανίδι
Κάθε λέξη που αφήνεις διαθήκη
Πρόσεξε να μη σε κλάψουν κοπίδι
Δεν είναι ροζ ουράνως κοριτσάρα
Σαν τη σόδα που σήντω να πίνεις
Θα γαμείς ο φτώχος που θα πάει
Πρόσεχε το τι κουσούργια θα αφήνεις
Και σου χαρίζω ψυχή και προβλήματα
Να έχεις το πάρκο να σπάνε το κρύο
Πριν να κλείσεις την πόρτα στο σπίτι
Θύμηση να πεις στους γονείς σου αδείο
Μας πουλάνε τη χαρά σε φακέδες
Με δώσεις σε χάπια από το φαρμακείο
Δύο σχολεία μας χτύσαν το νου
Το ένα ο δρόμος και το άλλο το δύο
Και σου χαρίζω ψυχή και προβλήματα
Να έχεις το πάρκο να σπάνε το κρύο
Πριν να κλείσεις την πόρτα στο σπίτι
Θύμηση να πεις στους γονείς σου αδείο
Μας πουλάνε τη χαρά σε φακέδες
Με δώσεις σε χάπια από το φαρμακείο
Δύο σχολεία μας χτύσαν το νου
Το ένα ο δρόμος και το άλλο το δύο
Η πόλη αυτή μου γρωμάει σκουπίδια
Κι ας την έπλυνε πάλι ο δήμος
Και τα γραφή των παδών δεν βοηθάνε
Μου θυμίζουν πως υπάρχει μίσος
Η πρωτεύουσα μου γρωματιάφει
Κάθε Σεπτέμβρη, Δεκέμβρη
Ένας φόνος αρκεί να ξυπήσει
Ο λαός αρκεινάν απ' του κράτους το χέρι
Χάθηκαμε φίλε μεγάλο σαν βλέπεις
Δεν με γεμίσουν οι σχέσεις φοιτίνες
Αυτή μια σκέφτομαι πως να πλουτίσουμε
Κι η μόνη λύση είναι στις κομπίνες
Παλεύω να βρω κάτι σοδοξό
Μα το μάτι μου κοίτα την έξοδο
Προτιμώ να θρυνήσω για σένα
Παρά να σε δω από δίπλα μου
Στο λοστίχι της κοκκουσόες
Μας θυμίσουν μάνα στις φαριές
Απ' τη φωνή του Αγγελάκα
Τα πιο ωραία γραπτά, τα πιο πόντινα
Οι πιο ωραίες βράδια, σιχαρθάδια
Δε βγαίνει κρίση το βράδυ που σκέφτομαι
Ό,τι μπορεί να αποτύχω, ό,τι μπορεί να βρωτύχω
Που το σκηνήγια να ανέβω θα γίνει θήλια που θα σφίγγω
Κι η παλιά μου δασκάλα να λέει
Κωστάκη δεν έχει κανείς τα μυαλά σου
Έστρωσης κόλλωσε, βλέπω ανεβαίνεις
Να γίνεις το πρότυπο για τη γενιά σου
Γι' αυτό και μπροστά απ' το σε ήχος τα λάθη μου
Ώστε να κάνεις το αντίθετο
Ώστε μια μέρα να βρεις το αντίδωτο
Ώστε μια μέρα να έρθει και η σειρά σου
Και σου χαρίζω ψυχή και προβλήματα
Να έχεις το πάρκο να σπάνε το κρύο
Πριν να κλείσεις την πόρτα στο σπίτι
Θυμίσου να πεις στους γονείς σου αντίο
Μας πουλάν τη χάρα σε φακίδες
Με δώσεις σε χάπια από τον φαρμακείο
Δυο σχολεία μας χθες αν τοννού
Το ένα οδρό, μας κείταλουν το δύο
Και σου χάριζω ψυχή και προβλήματα
Να έχεις το πάρκο να σπάνε το κρύο
Πριν να κλείσεις την πόρτα στο σπίτι
Θυμίσου να πεις στους γονείς σου αντίο
Μας πουλάν τη χάρα σε φακίδες
Με δώσεις σε χάπια από τον φαρμακείο
Δυο σχολεία μας χθες αν τοννού
Το ένα οδρό, μας κείταλουν το δύο
Και σου χάριζω ψυχή και προβλήματα
Να έχεις το πάρκο να σπάνε το κρύο
Δυο σχολεία μας χθες αν τοννού
Το ένα οδρό, μας κείταλουν το δύο
Ωωωωωωω