O
günlerde herkes mutlu,
herkes huzurluydu ama onun içinde bir karamsarlık bulutu vardı yine
itilmişlik duygusu ağır geldi bedenine mürekkepli
ellerine şiirlerini akıttı gözyaşlarına
kimseler bilmezdi içinde kopan fırtınayı
aşkını hep okul sırasına kazıdı
bu aşk ona imkansızdı çoğu gece gizlice ağladı haykırdı kaderini
neden böyle kapılar kapandı yüzüne nerelere gitse önünde bir duvar
nedenini merak etti sorun oldu meraklar içinde isyan var
gecelerce ağladı gözlerinde yaş dinmedi isyanları körükledi bu aşk
bir gün okul bahçesinde başlamıştı yavaş
yavaş göz göze geldi bir an sardı bir telaş
tereddüt içinde kaldı şimdi ne yapacak
karar verdi birden bir reislerini haykıracak
içimdeki aşk için ilk adımı atacak
söyleyeceği tek bir cümle bu ateşi yakacak
ama olmadı hayalleri yıkıldı umutları
yok oldu çaresizce banka kaldı inanamadı
gördüklerine nereden bilsin ki başkasının aşkıydı
hiç ayıramadı ondan gözlerini şaka gibi geldi ona
gördükleri önce bir masal idi her şey kabus buz kesildi
tüm teni kaldı mahpus cehennemi gördü o hayaller içinde
göz gözeydi sevdiği başka biriyle elleri birleşmişti unut beni
dercesine oysa can verirdi isminin erecesine umutları bitti artık
kaldı yalnız başlamadan bitmişti çok zamansız derdi büyük
bu gencin ama dermansız çare bulunamaz ona bu aşk imkansız
amansız bir acı bu nasıl unutacak onu düşündü durdu saatlerce
sustu bir neden aradı ama bulamadı yolunu bu gidiş çok kötü hazırlıyor
mu sonunu istanbul'u terk etmek gitmek onsuz bir yerlere tek
çözüm buydu acısıyla yüreğinde bir rüzgar gibi gideceği limanı
bilmedi amaçsız bir yaşama açtı ellerine kalbi paramparça beyninde
bir fırtına herkes onu dışlarken dost oldu duvarlarla ümitleri yok
oldu kaldı yine bir başına şiirlerini yazdı o sırdaş duvarlara
konuştu onlarla durmadan saatlerce başarmalıydı her
şeyi bir söz verdi kendine hırsı umut oldu uykusuz
gecelerinde bir gün daha geçti mutsuz bir şekilde
kaptırdı kendini hayatın ezgisine yürüdü senelerce ince bir çizgide
döndü durdu ama hep boşluk içinde okuldaki boş sırayı fark etmedi kimse
atı her adımda hep yalnız başına dostları olmadı
hiç destek olmak için ona hiçbir şey görmedi
baktığında ardına bir dramda adeta rüyalarında
yarına hayaller kurdu sildi tüm geçmişini
gözlerinde yaşlar kurdu güldü o gün gözleri
sözlerini tutacaktı yıllar önce verdiği
aklından iş çıkmamıştı okulda gördükleri
düşlerine girdi her gün kabus gördü geceleri
saygıdeğer bir insan olmaktı onun emeli
her gün çalıştı hayatta geliştirdi kendini
herkes tanır oldu onu bilinmezdi geçmişi
her şeyi başardın şimdi sahnedesin çocuk
büyük acı çektin büyük yoksun nurf
yalnız değilsin karamsarlı
umut karargah hep seninle çok uzun bu yolculuk
seni