Líð Hallóms stadarskoi er ángan einguli,
og döfk á græs í glói sem bútlíð að klavið,
og fjótsins hlani sveifast í solalagsins eld,
og hlæjandi,
syngjandi,
fresinu,
fagnandi,
fylduðstvið,
búttiðsa kveld.
og hlæjandi,
syngjandi,
fresinu,
fagnandi,
fylduðstvið,
búttiðsa kveld.
Þar umbu
einir hvísla og yngjött hlíð í hlíð,
hlæjars blöðs í barði, hjá blóngum reyni vinn,
en fjærst og gráplátt greni og græn klægt þjurra ein,
og brunnnappar olnandi síðkvöldi sveifi á sortulins klófi stein.
og brunnnappar olnandi síðkvöldi sveifi á sortulins klófi stein.
Þúr
hatl om stæðaskóli fyrr andan en í dag,
og síðan hefur svo hlíð í sángi þetta lag.
Því okkar lina óta var einglina óttu lík,
og en þá hún lífið í minningu minnesu mindur allaví.
og en þá hún lífið í minningu minnesu mindur allaví.