Ik
zag je weer,
heeft 15 jaar geduurd.
Je woonde vroeger in mijn buurt.
Zat zelfs nog naast je in de klas,
zie jou nu staan.
Je stroopt je mouwen omhoog,
je staat al even droog.
En kijkt me smekend aan.
Nee, het wordt nooit meer zoals vroeger.
Nooit meer dezelfde tijd, zoals jij toen stond.
Op die foto met jouw glas, zie jou nog staan.
De beste van de school,
en jij was mijn idool.
Hoe kon je zo ver gaan?
Want in jouw ogen,
zie ik het is te laat.
Ik kan niets meer doen,
het einde zichtbaar jou gelaat.
Hoe kon het gebeuren?
Het doet me zo verdriet.
Het had anders kunnen zijn,
maar blijkbaar wilde jij dat niet.
Het
deed me pijn,
dat ik jou nooit meer zag.
Die tranen en jouw lach,
ze bleven me steeds bij.
Maar nee, het wordt nooit meer zoals vroeger.
Nooit meer dezelfde tijd, zoals jij toen stond.
Op die foto met jouw glas, zie jou nog staan.
De beste van de school,
en jij was mijn idool.
Hoe kon je zo ver gaan?
Je kijkt zo verloren,
en weet niet wie ik ben.
Ik zie wat je wil,
want het is weer zover.
Nee,
het wordt nooit meer zoals vroeger.
Nooit meer dezelfde tijd, zoals jij toen stond.
Op die foto met jouw glas, zie jou nog staan.
De beste van de school,
en jij was mijn idool.
Hoe kon je zo ver gaan?
Nee,
het wordt nooit meer zoals vroeger.
Nooit meer dezelfde tijd, zoals jij toen stond.
Op die foto met jouw glas, zie jou nog staan.
De beste van de school,
en jij was mijn idool.
Hoe kon je zo ver gaan?