กาละครั้งหนึ่ง หนังสือเล่มหนึ่ง มีชื่อว่าฉันบทหนึ่งบทในนั้น มีผู้ประพันคือฉันและเธอเหลือความข้างในได้กล่าวว่าข้าประเจ้าจะรักเสมอมอบความรักแด่เธอผู้เป็นหนึ่งเดียวที่ฉันต้องการบทนึงบทเหล่าค้อนตั้งนานมาป่าตกป่าก็ว่าฉันตรึงตราเท่าไหร่ใส่มายาเท่าไหร่คําว่ารักไม่ใช่แค่วาจาไม่ได้มุสเซอร์ว่าทักนั้นว่าจะว่ารักออกไปคําสัญญาที่เอาออกมานั่นเล่นจากใจที่ยิ่งปีบตาที่ขาดนํามาช่วยอยู่ไอ้ไหนไหนค่าเจอตามหามีว่ายุรายจากคําลือลาวขาวอันวัดใดบ่ร้าบบ่ร้าจากสองเร็กฝักผ่านประทังปราดินตํานาดปราดินตํานาดแม้ฝุ่นหรือเท่าทุรีจะรวนรอยทับถุมใสผ่านสายดมชวบชนและฝนปล่อยทุกครั้งไปแต่เธอเชื่อไหมว่านากระดาษที่เธอและฉันเคยเขียนไว้ไม่แปลกเวลาการากรั้งหนึ่ง หนังสือลึม ชื่อว่าฉันบทหนึ่งบทในนั้น มีบุรพันธ์ คือฉันและเธอเหลือความคําใดได้กล่าวว่าข้าพระเจ้าเจ้าล้างสมบัติมอบความรับแต่เธอปูเป็นหนึ่งเดียวที่ฉันต้องการขอแค่เพียงเจ้านั้นสัมผัสรอบไม่รอเผลอและขอให้เป็นตัวฉันเองให้ได้เป็นคนที่เบลงให้ข้าได้เห็นรอยยิ้มเบื้อนหน้าเจ้าในจุบวันให้ข้าได้อยู่เคียงข้างกายเมื่อเจ็บมากเลยให้เราทั้งสองอย่าได้มีใครมาพร้อมเลยผ่านสายลมชกโจน และฝนโรยทุกครั้งไปแต่จะเชื่อไหมว่านากรราที่เธอและฉันเคยเขียนเอาไว้มิกรักเทียนลาชื่อว่าฉันบทหนึ่งบทในนันนี้ผู้ประพังคือฉันและเธอเหลือความคําใดใดกล้าวว่าข้าพระเจ้าชรักเสมอมอบความรักแต่เธอผู้เป็นหนึ่งเดียวที่ฉันต้องการไม่ให้เจ้ารู้ว่าจะปลอดกันพันแม้ตัวตกตาย
