Μόνι ξεκινώ
για να πάω στη μεγάλη πόλη
με πουγγυ κρυφό
κι ως που να φτάσω πίσω δεν γυρνώ
βοτσάλα ρίχνω που παίρνω
για να μην χαθώ στο γύρισμο
μόνι προχωρώ
το θησάκι μου στον ώμο έχω
για να δρώσει στο στο ποταμάκι πλάι σταματώ
κρύο νερό μου είναι αρκετό για άλλες αξίες το πουγγυ κρατώ
με το νου
στου χάρτη τη γραμμή κρύβει παντού
παγίδες η ζωή
λούτζι στολίδια λάμπουν οι ίδια
μαστέρια που σβήνουν και μόνος αφήνουν
το δρόμο αυτό χρόνια τον διαβαίνω μόνη ξέρω που πάτω
πάνω σε ένα αρκεία να μην βρεθώ
περπάταμε στον ήλιο και στη βροχή
πέφτουν τα δέντρα κι είναι άπειλη
κι όταν στην πόλη πω
για την άγορα ευθύς θα τρέξω δώρα για να βρω
πριν τον Άι-Βασίλειο εγώ
και με το δειλίνο
του γύρισμου χλίπια θα με τρώω
