Αυτό το τέλος παίρνει χρώμα από τη δύση
και φοβάμαι αυτή η νύχτα μην τελείωσε πριν να αρχίσει
κουβαλώντας όσα σώρα ο πόλεμος μου έχει αφήσει
κυνηγάω ένα ρολόι που δεν λέει να σταματήσει
μπας και κρατήσει
ο μικρό κόσμος που έφτιαξα πριν κάποιος τον διαλύσει
αξίζει για να ζήσει άλλο ένα δευτερόλεπτο
πριν τον επόμενο πόλεμο ο έρωτας να λάμψει πριν να σβήσει
αυτή η σιωπή γεμίζει φως απ' τη σελήνη
μια στιγμή ανακοχής ίσως η μόνη που έχει μείνει
ένα κομμάτι ένα σου δάκρυ νικοτήνη
ένα σου βλέμμα ένα σου ψέμα και γαλήνη
ένα βουνό ένα ποτάμι ένα δέντρο
μια θάλασσα μια θέα μες στο κέντρο
ένα σφάρος που κολλάω με το φως του
όπως κόλλαν αυτές οι λέξεις τώρα με το μέτρο
και επιβεβαιώθηκε ως ο φως που κάποτε μου πες
σημασία έχει τι θα κάνεις με το χρόνο που σου δόθηκε
και στο χρόνο εξαελειώθηκε μέσα
κι εγώ κοίταξα τη μάχη
πήρα μια νάσα, εσφίξα δόντια και πέσα μέσα
για μπέσα να ξέρεις ποτέ δεν σκόπευα στη βία
μα δεν περνάει από ειρήνη ο δρόμος για ελευθερία
και κάποια τέτοια νύχτα ίσως να βάλει την τελεία
σε μια ζωή που θα την έκανες ταινία
και συ διακρίνεις την κούραση σα διάβλεματα
στον ηλεκτρικό συνήθως απογεύματα
μα τα κοιτούν ανατολή την νοσταλγία
γιατί μαγαίνες τα μάτια που κοιτάζουν τα τοπία
κάθε τέλος κρύβει άρχη κάθε άρχη κρύβει τέλος
κανείς δεν είναι τέλειος και δεν βγαίνουμε απ' το έλος
κάθε βέλος είναι ακμή για να γελάει ο ήρωας
μέσα στοιχόματέρ των πεθαμένων ονείρων
κρίσης πανικού κι όλο ήλθαν tiktok φουμπούτα
ύστερα του κόσμου και του καπιταλισμού
θα μιλάγαμε αλλιώς στα πλαισιά ενός κοσμού
αλλού μα το σύστημα αυτό είναι το μαρτύριο του ταντάλου
θυμάμαι λέγαμε το Δεκέμβρη του 8
σκάτα στο Μάη 68 πολέμα τώρα
άρα σκάτα και στο Δεκέμβρη του 8
τεκρή Αλεξανδρή υπάρχουν σώρος αυτή τη χώρα
είναι μια νύχτα πριν τον επόμενο πόλεμο
τελευταίο φιλί κάπου στα ξεχασμένα βόρεια
τα μόρια αυτά που δεν χωράμε σε όρια
να ξεχαστούμε ξανά άλλο ένα βράδυ στη Βικτόρια
τυχεία σνώντας συνοδηπόρητης ρώτας μας στις πόρεις
ζούμε τη μέρα της μαρμώτας χωρίς κανά χίλαυστο ρήτα
παράδειγμα τα πύρα δίνουν ψηλούς τα χείρα
όπου βλέπουμε καθρέφτες εμείς ψάχνουμε παραθύρα
αυτή η νύχτα με πορώνει το κράσι μου τελειώνει
είναι όλοι μόνοι πόλοι μοιάζει να κρυώνει
με πορώνει στα ακουστικά τα νεμολόγιο
η Αθήνα μου τη νύχτα είναι σαν ημερολόγιο
μα δεν ξοφλίσαμε κι ας είμαστε στο Δίασο φαντάσματα
ψάχνουμε άσματα κρυφάς έτσι με ντένια χαλάσματα
για ό,τι κύω για κάθε μας πικρό αντίο
την επόμενη μέρα θα περιμένω μες το κρύο