Björt mei og reyn,
ég runni ein
á
isa kaldu landin.
Nárt ber ég mein um sinnureyn,
sviptur því treðabandi.
Það er lafljóð
ek aðra slóð,
en
aithlað aðeileingi.
Það brast hví hljóð,
og
dvínar móð,
tóttið
er fyrra gengi.
Hljóð arkíf sem stála drif,
stingur mið hverju sinni.
Það elda vipt, meðan
endist lípt,
aldrei fer mér úr minni.
