Σ' έμμεσ' καπάτελας
Αυτό το αγαπημένο αγάπημα
είναι τόσο σκληρό αυτό που νιώθω
ότι με αγγίζει το καρδί
Με ξυπνάει τις νύχτες
μεταπλείς τα φοβερήσια μου
με χαλαρώνει τα στιγμή μου
με γίνει ένας ψαλίδας
Με καταστρέφει,
με αγκώνει
με αγκώνει η αγκώνη μου με καταστρέφει
το σώμα μου και με γίνει ένας ψαλίδας
Η λόγος
Ήμουν συνηθισμένος να ζήσω πάντα κολλημένος από τη Λούνα σου
Ήμουν συνηθισμένος να παντρευόμουν,
να μην μεταφερθώ ποτέ
Ήμουν συνηθισμένος να ζήσω παντας από
τα σκιά σου και τώρα νιώθω αγκώνος
Με συνηθισμένος να παντρευόμουν
και τώρα δεν ξέρω να ζήσω χωρίς του
Με συνηθισμένος να παντρευόμουν και τώρα δεν ξέρω να ζήσω χωρίς του
Με συνηθισμένος να παντρευόμουν και τώρα δεν ξέρω να ζήσω χωρίς του
και τώρα νιώθω αγκώνος
Με συνηθισμένος να παντρευόμουν
και τώρα δεν ξέρω να ζήσω
χωρίς του