Ζωή,
μπορώ να σου μιλήσω,
κάτι να σε ρωτήσω και θα σ' αφήσω.
Θέλω να μου κάνεις μαθήματα ζωής,
να μου μάθεις πώς να ζεις,
να μη με προσπερνά κανείς.
Αυτό θέλω να ερωτευτώ,
χωρίς να λερωθώ,
μη βαρεθώ και στεναχωρηθώ,
να ηγηθώ χωρίς να παρεξηγηθώ.
Ματάμ,
θέλω να κλειτώσω απ' τα αισθηματικά σαρδάμ,
να γίνω σαν μποτέρ,
σαν σαρ που πάει μόνο πάνω,
να μάθω να μην χάνω.
Το πρωί θα είμαι μποξέρι που ειδικεύεται στα χάδια,
μα και έρθα με τα βράδια.
Θα γονέσαι σαρ με κοντέρ που μετράει πληγές,
κρύβει με λανιές,
σοφέρ σε τρακτέρ χωρίς να μπορτίσαι.
Θέλω να γίνω μοντέρ,
να βάλω τη ζωή μου σε σειρά μια τελευταία φορά,
να ακούσω κάτι που να με αφορά.
Θέλω να με μάθεις να δίνομαι,
να γίνομαι το κάτι άλλο,
θέλω να κάνω σάλον,
να με λένε μεγάλος στη μικρή οθόνη.
Η ζωή πληρώνει αυτό που σε πληγώνει,
θέλω να είμαι αυτό που με μπορώνει,
να πιώνεις την αγχόνη που στο τέλος τη γλιτώνει.
Θέλω να ακουγκάνεις
αφήματα ζωής,
να με καταλάβεις,
ταλήθεια να μου πεις.
Αλλά,
αλλά,
ζητάω πολλά,
θέλω να γίνω ποιητή χωρίς συνείδηση,
εύκολα,
ξέκολα,
ξεκόλα κι άκου,
δεν μπορώ να μη σε σκέφτομαι,
δεν μπορώ και να σε σκέφτομαι.
Ναι,
σου ζητάω χάρη,
έχω δίπλο παρκάρι του εγώ μου στο άπειρο,
σε θέση για συναισθηματικά ανάπηρο.
Τον κόσμο όλο γύρισα και μυρωδιά καμία,
στη Λαμία πότε θα έρθεις,
στα Κλαρίνα Αύγουστο μήνα,
πίσω απ' την εκκλησιά θα σταβάθω ούλα,
ουρλιάζει η γουρνοπούλα πάν' στη λαμαρίνα,
φίνα,
έλα και με θέρισε η πίνα,
με κοινόα κανείς δεν έκανε κομπίνα.
Το δάκρυ πνίκτω και κρύφτω,
ηλία ρίχνω και δεν θα το μάθω στην Αθήνα,
θα σου έχω στην ποδιά πανέρια για να φύγει η μιζέρια,
ό,τι θέλεις θα σου δώσω, δεν θα σε προδώσω ποτέ,
πότε, πότε, πότε θα σου γράφω και σου ξε.
Ο λαός τραγούδι θέλει, ψέματα και τσιφτετέλη,
θα χειροκροτήσω με αντρίλα την ξεφτύλα,
θα έχω βάλει και αρπίλα,
έρε,
Νίλα,
μίλα,
με τόσο φως γιατί δεν φεύγει η μαυρίλα.
Θέλω να μου
κάνεις
αφήματα ζωής,
να με καταλάβεις,
τ' αλήθεια να μου πεις.
Πιστεύω,
ναι,
πιστεύω στις φήμες,
στις εύκολες ρήμες,
πιστεύω και νηστεύω,
νηστεύω το σόι μου,
θα ήταν αγένεια έξω από την οικογένεια.
Λέω ψέματα για τον πόη μου,
εντάξει,
ρε ζωή,
δεν είμαι ένα ενενήντα και μια φορά σε υπαλήντα.
Λάθος,
φταίει το πάθος που τα μπερδεύω και αγριεύω.
Όχι στο αφεντικό,
σε κάνα νηστικό πακιστανό κάνω τον τρανό.
Σαν όδεν τρώω εγώ είμαι υπερήφανος που είμαι ελοχή.
Πριν θα πάρω μοναχός μου,
βγήκα δεύτερος κι άλλως κανείς δεν έκρυχε μπρος μου.
Τέτοια χώρα εγώ δεν είδα,
τέτοια όμορφη πατρίδα,
κι ο Θεούς ο δικός μου,
ο καλύτερος του κόσμου.
Καλύτερη η ράτσα η μελάχρινή μου φάτσα.
Τα ράτσα, μπουγάτσα και ντρόγα.
Ζητείτε Βίγκαν Παπάς για μαθήματα ιόγκα.
Θέλω ένα τραγούδι χωρίς τραύμα,
μια συμμετοχή σε θαύμα.
Θέλω να αλλάξω τον κόσμο αρκεί να μην αλλάξω εγώ.
Ας αλλάξει ο κόσμος.
Ζητείτε διανοούμενους που θέλουν να εφαρμόσουν τις ιδέες μου.
Θέλω να μου κάνεις μαθήματα ζωής κι εγώ θα
σε πληρώσω όσο όσο να μου μάθεις για τον όσο.
Ωστόσο θέλω να διαλογιστώ με τον Χριστό.
Πες,
απάντησα με τα μάξι μια αγία,
αδικία,
η διάολεμένη συγκυρία.
Σήμερα βρήκε ο Θεός να κάνει απεργία.
Δε φταίω εγώ.
Το σύστημα φταίει.
Πόβει και τα μοιράζει, δικάζει, δικάζει.
Δε φταίω εγώ.
Ο άλλος, όχι ο δικός μου ο κάλλος.
Θέλω να νικήσω το κατεστημένο,
το κλεμμένο,
το χαμένο,
το καμένο.
Λυπάμαι ζωή.
Ζωή, φοβάμαι.
Μην το κατεστημένω,
είναι καλύτερο από αυτό που περιμένω.