Mannstu gamla daga, mark þá gerði saga,
erfið í leikum undum vina mín.
Mannstu sumarkvöldin, þá æskan hafið völdin,
hönsglöðu hérnum hverlitt heim til sín.
Svo kom haust með okkvært rökkur,
þá var safna saman,
og við legum fallið spítan,
þá var glens og gaman.
Þú margt sé á að minnas, þá vurn okkur finnas,
vensku draumar misja það var að.
Svo kom haust með
okkvært rökkur,
þá var safna saman,
og við legum fallið spítan,
þá var glens og gaman.
Því besta sem við eigum,
aldrei glada meðum,
vensku mínningar þurf þegri ég.
Á æskustöð var okkar hverju berð.
