Mannstu gamla daga,
mörg þá gerði saga,
er við í leikum undin vina mín.
Mannstu sumar kvöldin,
þá æskan hafi völdin,
eins glöði hjeldum hverdeittim til sí.
Svo kom haust með lagvært rökkur,
þá var sapna saman,
og við leikum fallið spítan,
þá var glens og gaman.
Þú mar sið á að minnast, þá mun uppur finnast,
verðsku draumar misjað þá var æs.
Svo kom haust með lagvært rökkur,
þá var sapna saman,
og við leikum fallið spítan,
þá var glens og gaman.
Mér besta sem blíð eigum,
aldrei glata meigum,
verðsku minning öllu færi er,
á æsku stöð var okkar hverju ber.
Á æsku stöð var okkar hverju ber.
