மானத்த பூன் தோப்பில்
பொன்னம் விடி மின்னும்
மாலோகார ஒக்கேயும்
தக்பீர் தொன்னும்
தம்மீனம் எல்லாரும்
ஸ்நேஹம் சோரியும்போன்
ஆனந்த பூக்கள் தன்
சோபா தழியும்
மாசம் ரமானில்
புன்னம் போதிச்சென்னும்
அப்பே சூஜூதில் நான் தன்னீர் போழிச்சில்ல
ஊட்டு குடும்ப மொத்து கூடும் தெருநாளு
கூடில்லா பைங்கிழியும் பாடுன்ன ஒருநாளு
என்னும்
தூரீதம் கொண்டான் என்னுடைய கண்ணீரு
இன்னா பரிதாப திறையில்லா நெஞ்சிலு
மானத்த பூன் தோப்பில் புன்னம் பிடி நின்னும்
மாலோகர் ஒக்கேயும் தக்பீர் தொன்னி சொல்லும்
தமிழம் எல்லாரும் ஸ்நேஹம் சொரியும் போள்
ஆனந்த பூக்கள் தன் சோபா தெளியும்
வெள்ளிக்காச வின்ன தொப்பி அணிங்ஞன்னு
பள்ளி முசல்லையில் ஒன்னிச்சிரிக்கும்
வெள்ளாரச் சிறகுள்ள வெள்ளப் பீராவின்னு
சுந்தர ரூபத்தில் எல்லாரும் ரெங்கும்
பாவம்
மனிதன்னே பாவம் பொறுக்குன்னு
பாவில் பூங்கார் பின்னும் பூமானம் ஏறுன்னு
அல்லா நீ ஆலம்பம் தந்தன்னே காக்கனே
அல்லாலில்லா பெருநாளன்னும் நல்கனே
சுந்தோப்பில் பொன்னம் பிடி மின்னும்
மாலோகர் ஒப்பேயும் தக்பீர் தோனிச் சொல்லும்
தமிழன்னெல்லாரும் ஸ்நேஹம் சோரியும்போள்
பூக்கள் தன் சோபா தெளியும்னு
மானத்தை சுந்தோப்பில் பொன்னம் பிடி மின்னும்
மாலோகர் ஒப்பேயும் தக்குபீர் தோனிச் சொல்லும்