Hún vagnar strax við fyrsta þrjusk,
er tífa fætur tveir
og hún tegur öllu blíðleika
þó hún gæti svo við meir.
Hún leggur fyrir vökuð barni,
gröytar skál
og skeið,
hún skilur allan mandan sem það hveith.
Því hún lustar á hvert vanda mál,
þó hana vandi tíma nofn.
Hún veit
láttum fram árið sín,
er hennar orð,
hún tekst á loft.
Og þú sýrar allan heimin,
en þú heldur fast í kjól,
því hennar fæmi
finnuru
ditt skjól.
Hún er í arðindi,
þín pólskjarna
og sól.
Mamma,
ég er óti, leytar á það þinna,
mamma,
er allt rennur mitt í fingra minna,
mamma,
þá þarf ég þig að finna,
mamma mín.
Mamma,
allt lifið þér að þakka, mamma,
þú góðróst þú reypin rama,
mamma,
fjögur þúsund gramma og það þarf jú krafta verk að breyta vatni mín.
En verðinni breyti,
mamma mín.
Hún stuttir þétt við lítið bak,
er þú tókst þín fyrstu skref,
er stóðst út hæft, jóviðsjö,
hún þið greip mögð þín með.
Og hún kvatti þig til dáða,
þegar drungin steg á svið,
ávald ekki lega stóð
við þínna hlif,
því hún er klettur jarg
sem barnið miðar við.
Mamma,
ég róti leita ráðað inna, mamma,
heraldrænur mitli fingra mína, mamma,
þá þarf ég þig að finna,
mamma mín.
Mamma,
all lifið þér að þakka, mamma,
þú guldrástu reybin ramma, mamma,
fjögúð þúsun gramma,
og það þarf jú kraftaverk að breyta vatni mín.
En verðinni
breyti mamma mín,
því hún er jörðinn,
hún er pólstjarnan
og sól.