Ég var og verða munni,
Vakinn og svoinn með þér,
Þið sagt er og samnað,
Að saman þá erum við fyrirtag.
Þið trúði og trúi því en,
Að takkregnið séðu menn,
Með vilja og festu,
Verandu bestu og hængstu skynn þar er og.
Ég stann því mest ein dóri,
Senn stróð með sjánum sjel og sjel,
Hvar ég mæni á kökkula,
Senn með tæk með ramar og glef.
Húslag frú,
þín *** fyrir dánar fú,
Erða nú og er svo að bú.
Hinnatnir háðu við loft,
Hörgsa ég þanga mjög oft,
Þar vil ég leita, leppstými þreita og loftmodla.
Því hjartanur ríkir sannt ró,
Því reynslan er yfirinn og nú,
Ég blæsa á allt sölli og bullið sem býr stillað hrella nýr.
Ég stann því mest ein dóri,
Senn stróð með sjánum sjel og sjel,
Hvar ég mæni á kökkula,
Senn með tæk með ramar og glef.
Húslag frú,
þín ring fyrir revar bú,
Erða nú slærum þá fjóð.
Húslag frú,
hán kom fyrir hans naf ú,
Erða nú
hóð í viðan nú.