ਵੱਨਦੇ ਸਾਂਬਲੇ ਰਙਗਦੇ ਬੋਂ ਵੇਖੇ
ਪਰੀ ਓ ਸਾਂਵਾਲ ਕੁਝ ਹੋ ਰੇ
ਵੱਦਾ ਮਨ ਦੇ ਵੇਡੇ ਨਚਦਾ ਹੇ
ਵੱਦਾ ਮਨ ਮੇਰੇ ਦਾ ਮੋਰੇ
ਮੋਂ ਦੇ ਮੀਠਡੇ ਮੀਠਡੇ ਹਾਸੀਆਂ ਜਾਲ
ਮੇਡੇ ਚਾਰ ਚਾ ਗੀਰਦੂ ਸ਼ੋਰੇ
ਗੁਲ ਜੇਬ ਹੇ ਸੋਣੀਆ ਯਖੀਆਂ ਵਾਲਾ
ਓ ਜੇਡਾ ਦੀਲ ਮੇਰੇ ਦਾ ਛੋਰੇ
ਭੀਕ ਮੇਡੇ ਦੀਲ ਦਾ ਮਸਲਾ ਨੀਕ
ਭੀਕ ਮੇਡੇ ਦੀਲ ਦਾ ਮਸਲਾ ਨੀਕ
ਏ ਡੋਯਾਂ ਦੀਲਾਂ ਦਾ ਮਾਮਲਾ
ਮੈ ਆਪ ਵੀਰਂਗ ਦੀ ਸਾਵਲੀ ਮੇਡਾ ਸਜਣ ਵੀਰਂਗ ਦਾ ਸਾਵਲਾ
ਮੈ ਆਪ ਵੀਰਂਗ ਦੀ ਸਾਵਲੀ ਮੇਡਾ ਸਜਣ ਵੀਰਂਗ ਦਾ ਸਾਵਲਾ
ਆਮ ਏਕ ਅਗਰ ਹੋ ਜਾਏ ਤੋ ਦੁਸ਼ਮਨ ਭੀ ਕਾ ਕਰ ਸਕਤਾ ਹੇ
ਮੀਲ ਜਾਏ ਦੋ ਦੀਲ ਆਪਸ ਮੇ ਫ਼ੀਰ ਕੋਨ ਚੁਦਾ ਕਰ ਸਕਤਾ ਹੇ
ਵੋ ਖੁਸ਼ਿਆਂ ਭੀ ਦੇ ਸਕਤਾ ਹੇ ਜੋ ਦਰਦ ਅਤਾ ਕਰ ਸਕਤਾ ਹੇ
ਚਲੋ ਮਜੁਹਰ ਰਬ ਸੇ ਮਾਗਤੇ ਹੈ ਸਬ ਕਾਮ ਖੁਦਾ ਕਰ ਸਕਤਾ ਹੇ
ਅਖਿਆਂ ਏਖਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਮੀਲੀਆਂ ਦੀਲ ਨਾਲ ਦੀਲ ਵੱਟ ਵੈਚਾ
ਮੈ ਉਸ ਤੇ ਉਸ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਛਲੇ ਹਤ ਵੀਚ ਪੈਚਾ
ਹਰ ਜਾਂ ਤੇ ਸਾਡੀਆ ਗਲਾ ਸਾਡਾ ਚਵੀਂ ਦਾ ਨਾਂ ਖਲਾ
ਮੈ ਆਪ ਵੀ ਰਙਗ ਦੀ ਸਾਂਵ ਲੀ ਮੇਡਾ ਸਜਾਣ ਵੀ ਰਙਗ ਦਾ ਸਾਂਵ ਲਾ
ਪੋ ਪਿਆਰ ਸੇ ਦੇਖੇ ਤੋ ਮੈ ਭੀ ਮੁਸਕਾਨ ਲਵੋਂ ਪਰ ਲਾਤੀ ਹੂੰ
ਦੀਲ ਬੇ ਕਾਬੂ ਹੋ ਜਾਤਾ ਹੈ ਹਰ ਬਾਰ ਉਸੇ ਸਮਝਾਤੀ ਹੂਂ
ਵੋ ਪਾਸ ਰਹੇ ਤੋ ਅਚ੍ਛਾ ਹੈ ਵੋ ਦੂਰ ਰਹੇ ਘਬਰਾਤੀ ਹੂਂ
ਮੈ ਧੀਰੇ ਧੀਰੇ ਮੱਜੁਹਰ ਕੀ ਦੀਵਾਨੀ ਹੋਤੀ ਜਾਤੀ ਹੂਂ
ਮੈ ਲਖਵਾਰੀ ਸਦਕੇ ਧੀਮਾ ਸਦਕੇ ਉਸ ਦੇ ਨਾ ਤੂ
ਮੈ ਲਖਵਾਰੀ ਸਦਕੇ ਧੀਮਾ ਸਦਕੇ ਉਸ ਦੇ ਨਾ ਤੂ
ਮੈ ਡਾਵੀ ਯੋ ਨਾ ਸੁਣੇ ਤਾ ਛਰਦੈ ਮੈ ਦੇ ਨਾ ਤੂ
ਸਾਡਾ ਸਾਫ ਤੇ ਸਚਾ ਪ੍ਯਾਰੇ ਕੋਈ ਕੂਡੀ ਗਲਤਾ ਨੀ ਭਲਾ
ਮੈ ਆਪੁ ਵੀ ਰਙਗ ਦੀ ਸਾਂਵਲੀ ਮੇਡਾ ਸਜਣ ਵੀ ਰਙਗ ਦਾ ਸਾਂਵਲਾ
ਮੈ ਆਪੁ ਵੀ ਰਙਗ ਦੀ ਸਾਂਵਲੀ ਮੇਡਾ ਸਜਣ ਵੀ ਰਙਗ ਦਾ ਸਾਂਵਲਾ
ਦੀਲ ਆਸ਼ਕ ਹੈ ਦੀਲ ਰਾਂਝਾ ਹੈ ਯੇ ਹੀਰੀ ਕੀ ਬਾਤੇ ਕਰਤਾ ਹੈ
ਤੇਰਾ ਪ੍ਯਾਰ ਸਜਾ ਕਰ ਸੀਨੇ ਮੇ ਤੱਸ਼ਵੀਰ ਕੀ ਬਾਤੇ ਕਰਤਾ ਹੈ
ਤੇਰੇ ਖਾਬ ਸਜਾ ਕਰ ਆਂਖੋ ਮੇ ਤਾਬੀਰ ਕੀ ਬਾਤੇ ਕਰਤਾ ਹੈ
ਦੀਲ ਮੱਜ਼ ਹਰ ਹੁਸਨ ਕੀ ਵਾਦੀ ਮੇ ਜਾਗੀਰ ਕੀ ਬਾਤੇ ਕਰਤਾ ਹੈ
ਹਰ ਕੈਂਦੇ ਨਾਲ ਜੀਦ ਲਾ ਬੇਠੇ ਰਬ ਸੈਂ ਤੋਡ ਚਡੇ ਸੀ
ਰਬ ਕੁਝੇ ਮਨ੍ਹੂਰ ਹੋਯਾ ਤਾਂ ਕੋਣ ਸਾਕੂ ਨੀਖਡੇ ਸੀ
ਅਸਾਂ ਲਾਤ ਸਟੀਏ ਬੀਸਮੀਲ ਸਾਦ ਪ੍ਯਾਰ ਦਾ ਵਾਰੀ ਸੀ ਹੈ ਲਾ
ਮੈ ਆਪੁ ਵੀ ਰਂਗ ਦੀ ਸਾਂ ਵਲੀ ਮੇਡਾ ਸਜਣ ਵੀ ਰਂਗ ਦਾ ਸਾਂ ਵਲਾ
ਮੈ ਯੇ ਤੋ ਬੀਲਕੁਲ ਜਾਨਤੀ ਹੁਂ ਤੁਮ ਵਾਪਸ ਗਾਉ ਨੈਂ ਆਤੇ
ਤਰ ਤੁਝਕੋ ਮੁਝਸੇ ਪ੍ਯਾਰੋਤਾ ਨਾ ਇਤਨੀ ਦੇਰ ਲਗਾਤੇ
ਤੁਮ ਜਾਨਤੇ ਹੋ ਮੈ ਛੂਡੀਓਂ ਕੀ ਸ਼ੌਕੀ ਨੂ ਛੂਡੀਆ ਲਾਤੇ
ਮੇਰੇ ਹਾਥ ਪਕਡ਼ਕੇ ਤੁਮ ਜੀਵਨ ਮੇਰੇ ਹਾਥੋਂ ਮੇ ਪੈਨਾਤੇ
ਖੀਲਦਾ ਰੀਸ਼ਤਾ ਨਾ ਜੁਪ ਹੋਂਦੇ ਕਚਦੇ ਭਾਂਡੇ ਵਾਂਦੁ
ਮੇ ਕੁਛਾ ਦੀਲ ਹੀਰ ਬਣਾਯਾ ਏ ਉਸ ਪੂਰਾ ਜਾਣ ਵਾਂਦੁ
ਮੇ ਅਪਨੇ ਘਰ ਦੀ ਚਾਂਜਲੀ ਮੇ ਆਪਨੇ ਘਰ ਦੀ ਚਾਂਜਲੀ ਓ ਅਪਨੇ ਘਰ ਦਾ ਚਾਂਜਲਾ
ਮੇ ਆਪੁ ਵੀ ਰਾਂਗ ਦੀ ਸਾਂਬਲੀ ਮੇਡਾ ਸਜਣ ਵੀ ਰਾਂਗ ਦਾ ਸਾਂਬਲਾ
ਇਕਾ ਮੇਡੇ ਦੀਲ ਦਾ ਮਸਲਾ ਨੀ ਕੇ ਰੋਯਾਂ ਦਿਲਾਂ ਦਾ ਮਾਂਬਲਾ
ਮੈ ਆਪੁ ਵੀ ਰੈਂਗ ਦੀ ਸਾਂਵਲੀ ਮੇਡਾ ਸਜਣ ਵੀ ਰੈਂਗ ਦਾ ਸਾਂਵਲਾ