மானே,
புள்ளி மானே,
நின்னை மொஞ்சு ஒன்னு தண்டுட்டே நான்
பூவே,
நினக்காய் நான், என்னை கால் வந்து தன்னி இல்லையோ
நின்னை கைசும் பழையிட்ட மொஞ்சுல்ல கைகையில் இல்லும் தட்டுட்டே நான்
நீங்கம் இன்னும் கசவிட்ட சுந்தர பூமையிலின்னும் புணரட்டே நான்
நீங்க கொஞ்சும் பழையிட்ட மொஞ்சுல்ல கைகையிலின்னும் தட்டுட்டே நான்
நீங்கம் இன்னும் கசவிட்ட சுந்தர பூமையிலின்னும் புணரட்டே நான்
உள்ளி மானே,
இளம்மானே, நீங்க மொஞ்சும் தட்டுட்டே நான்
பூமே,
நீங்க காய்யான், எங்க கால் வந்து தந்தில்லையோ
என்னும் நின்னு கண்டோட்டேயன் மிழி நிறையே நான்
நின்னோடிஷ்டம் சொன்னோட்டேயன் முலப்புவே நான்
என்னும் பூமே ?
பூவே நினக்காய் நான்
என்டை கால் வந்து தன்னில்லையோ
கண்ணி எந்தும் காணுன்னல்லோ நீன்ன பூமுகம்
நின்னைக் கூடாதில்லல்லோ இன்னங்கில் ஜீபிதம்
என்னும் நம்மள் ஒன்னாகுவான் ஞ்சில் கொதியால்
ஒன்னாய் கூட வரில்லையின்னென்ன ராணியாய்
என் முத்தாய் போறாமோ,
என் முத்தம் மில்காமோ,
என் கூட்டில் போறாமோ,
நீன் ஸ்ரீஹம் மில்காமோ
புள்ளி மானே,
இளம்மானே, நீன்ன முஞ்சு ஒன்னு கண்டோட்டே ஞான்
பூவே,
நீனக்காய் ஞான், என்னு கல்பன்னு தன்னில்லையோ
நீன்ன குஞ்சும் வளையிட்ட முஞ்சுல்ல கைகளில் இன்னு கொட்டோட்டே ஞான்
நீன்ன முஞ்சு வளையிட்ட முஞ்சுவ்ல கைகாயில் இளம்மோ கொடட்டே ஞான்
நீன்ன வின்னு காசவிட்ட சுந்தர பூமையிலிலில் முணர時間