Ég er að horfa þúrfangin
í hlium sumar blænu
yfir littla laikin minn
sem líður fram hjá bænu.
Og hvem argaisgur stund
áður hér gæt valdi,
saglaust barne létta lund
og lekkina mín aðaldi.
Bæ ég
lítin byði þar
og blómum
utan skreitti,
yfir tún og ein gjarnar,
oft ég laiknum veitti.
Nú er
ekkert ein so fyr,
á
allu sjei munin.
Lungu tindir lekkir nirs og
littli bærun frunin.
Þú er indi dvin,
allt er lít og dröymur.
Áfram
líður æfi mín eins og laikjar ströymur.
Meðan æðum
iljar blóð og andin
mási ræra,
skal
ég syngja líti ljóð laiknum sylfur dæra.
Æ sopna á bækun fynir.
