Óskub var þetta nú fallegt.
Eins og svona barnabljötuballiður geta nú verið leiðilegar og vemnar.
Professorinn steinsopnaði þau ut af
undir eins og snælía barnafeldir um sínum
og slefaði í litla fjólubláa silki svæfilen sinn.
Þegar hér er komin við sögu,
er ég ekt að snúa sér alvorelýfsins.
Það byrgur nefnilega fleira á diskoeigun,
littlir dvergar,
fjúsunfroskar og disko kósakar.
Þar bjó líka ljóttikallin,
fegur stíf spengilegrasti maður í görgöllum diskoflóa.
En stöldrum aðeins við,
nú kynir ég hér að spyrja,
fyrst ám að svona guðdómlaða fagur,
akkur var það þá kallaði ljóttikallin?
Tja,
það verða aðrir að svara því en ég,
ég er bara sögumöður,
ekki orð, sifja, fræðingur.
