*
Καλά γεμίζω τετράδια, την αλήθεια την κρύβουν τα μάτια
Ή τα αδέρφια μου μες στα κομμάτια
Κι είδα πολλά, είπα θα αντίξεις
Ένωσα πόνο με άπειρες λέξεις
Από σπόρους με λίγες ανέσεις
Ξέχασες να με μαγέψεις
Μα η ζωή συνεχίζεται baby
Κοιτάω το τώρα, κοιτάνε τα φέντι
Δεν έχω κανέναν αφέντι
Οι φίλοι μου ρούκουνε σε κάθε κλέντι
Μετράει στιγμή, γάμα της selfie
Αν θες θα σου φτιάξω το κέφι
Η σκέψη μας όμως απέχει
Εμένα μελκύει ότι καταστρέφει
Η όμορφη πόλη μου άδειξα πότο μου
Τεκόμα πιστεύω σε κόμματα
Αυτούς που τους κλείσα τα στόματα
Στο τέλος τους κάνουνε πρότυπα
Κι είναι αστείο, με νιώθεις δεν νιώθω
Και τα έχουμε χάσει σαν να έχουμε πρόβλημα
Είμαστε άνθρωποι όχι δολώματα
Εθισμένοι σε λόγια και αρώματα
Άλλη μια μέρα που ξυπνά στο καναμπέ
Πίνω καφέ που έχει πάνω στο τραπέζι δύο μέρες
Γράφω με μπλε στη λογκουμπρέ
Κι όταν γυρνώ για να το δω
Μαθαίνω πως μου το έχουν σκίσει οι ξαδέρφες
Και τριγυρνώ κάπου να κάτσω
Και να πιω με έναν φίλο μου καλό
Όταν έρχονται οι δευτέρες
Κι αυτή τη σκέφτομαι πιο πολύ από εμένα
Λες και κάποτε ανταλλάζουμε χέρι χέρι τις φέρες
Κάθε τέλος έχει μια αρχή
Τελειώσαμε αρχή σαν με δε γνωρίζω
Έχω νερό και φαΐ μια αδερφή
Και μια μάνα που όσο μπορώ της φροντίζω
Όλη μέρα μες στον ήλιο ημψή
Και το βράδυ να ψάχνω να βρω λίγο ίσιο
Μια κουβέντα σοβαρή, μια κουβέρτα λεπτή
Κι έλα έξω να δούμε τον ήλιο
Πολλά τα ψέματα σου σαν τις τρίγες των μαλλιών σου
Και θυμάμαι να σε ρώτησα
Αν με άφησες να βόσουμε
Έχουνε περάσει μήνες
Αποδόνται με τις σχήνες στο μπαγκάκι
Που δεν είχαμε ούτε ψωμί να της δώσουμε
Δίνω γεύση ομίκ, αυτή η βολή επόδεινη
Σαν να στραπεί το ΔΙΑ με ορμή και ομίχλη πόλη
Και την οσκευθήν αυτό δεν με απασχολεί
Μα πιο πολύ να πω σε καμία σχολή
Και ας είναι ανόητη
Γράφω κομμάτια βαθύτερα
Από πέρσι είμαι λίγο καλύτερα
Τα λόγια μας είναι ανεξίδυλα
Έτσι με νιώθεις καλύτερα
Γράφω κομμάτια βαθύτερα
Να προσπεράσω τα κύματα
Να κάνω τα δύσκολα δύνατα
Έτσι σε νιώθω καλύτερα