*Καλά γεμίζω τετράδια, την αλήθεια την κρύβουν τα μάτιαΉ τα αδέρφια μου μες στα κομμάτιαΚι είδα πολλά, είπα θα αντίξειςΈνωσα πόνο με άπειρες λέξειςΑπό σπόρους με λίγες ανέσειςΞέχασες να με μαγέψειςΜα η ζωή συνεχίζεται babyΚοιτάω το τώρα, κοιτάνε τα φέντιΔεν έχω κανέναν αφέντιΟι φίλοι μου ρούκουνε σε κάθε κλέντιΜετράει στιγμή, γάμα της selfieΑν θες θα σου φτιάξω το κέφιΗ σκέψη μας όμως απέχειΕμένα μελκύει ότι καταστρέφειΗ όμορφη πόλη μου άδειξα πότο μουΤεκόμα πιστεύω σε κόμματαΑυτούς που τους κλείσα τα στόματαΣτο τέλος τους κάνουνε πρότυπαΚι είναι αστείο, με νιώθεις δεν νιώθωΚαι τα έχουμε χάσει σαν να έχουμε πρόβλημαΕίμαστε άνθρωποι όχι δολώματαΕθισμένοι σε λόγια και αρώματαΆλλη μια μέρα που ξυπνά στο καναμπέΠίνω καφέ που έχει πάνω στο τραπέζι δύο μέρεςΓράφω με μπλε στη λογκουμπρέΚι όταν γυρνώ για να το δωΜαθαίνω πως μου το έχουν σκίσει οι ξαδέρφεςΚαι τριγυρνώ κάπου να κάτσωΚαι να πιω με έναν φίλο μου καλόΌταν έρχονται οι δευτέρεςΚι αυτή τη σκέφτομαι πιο πολύ από εμέναΛες και κάποτε ανταλλάζουμε χέρι χέρι τις φέρεςΚάθε τέλος έχει μια αρχήΤελειώσαμε αρχή σαν με δε γνωρίζωΈχω νερό και φαΐ μια αδερφήΚαι μια μάνα που όσο μπορώ της φροντίζωΌλη μέρα μες στον ήλιο ημψήΚαι το βράδυ να ψάχνω να βρω λίγο ίσιοΜια κουβέντα σοβαρή, μια κουβέρτα λεπτήΚι έλα έξω να δούμε τον ήλιοΠολλά τα ψέματα σου σαν τις τρίγες των μαλλιών σουΚαι θυμάμαι να σε ρώτησαΑν με άφησες να βόσουμεΈχουνε περάσει μήνεςΑποδόνται με τις σχήνες στο μπαγκάκιΠου δεν είχαμε ούτε ψωμί να της δώσουμεΔίνω γεύση ομίκ, αυτή η βολή επόδεινηΣαν να στραπεί το ΔΙΑ με ορμή και ομίχλη πόληΚαι την οσκευθήν αυτό δεν με απασχολείΜα πιο πολύ να πω σε καμία σχολήΚαι ας είναι ανόητηΓράφω κομμάτια βαθύτεραΑπό πέρσι είμαι λίγο καλύτεραΤα λόγια μας είναι ανεξίδυλαΈτσι με νιώθεις καλύτεραΓράφω κομμάτια βαθύτεραΝα προσπεράσω τα κύματαΝα κάνω τα δύσκολα δύναταΈτσι σε νιώθω καλύτερα