Hér kemur lítið kvæðum snauðan, kongsins lausa mann
sem sprengdi grót og gerði veg að greftur og hleslu vann
og svaf í brakka á sykluferði og söðu nesjum í allt
og ást og hatur hlaut fyrir lífið hans var Stórmarsson
og Stefán Hermann Stefánsson var stolt að nöfnið hans
sem gleymist eigi frá göður í vestra að gerði austanlans
veð sleggi og haka í rík og rík, hann rytti sprengd og hlóð
og hvarum sveitir sem hann fór, hann svit í tár og blóð
og stolt að nöfnið hans var Stórmarsson

og Markovt stólka frýð sem fjall í fann þess lausa manns
sér glömmdi í muð heitri undsum gatt kvísla mannu hans
og stolt að nöfnið hans var Stórmarsson
Fónn Hermann Stefansson og strykum Hári Bjart.
Þú gerir allt sem gerðist þú og guð hvað það er mörg.
Hann hann legg húður, hitl og spil með brúður að rengja hug.
Hann slóst og drakk og vansitt verk með vana segl og dug.
Og færi í hart og nefa loft, síg hæf í krá og rétt.
Hann bæði rónum, spilmið snökk, hann spöldu snökk og þjert.
Fónn Hermann Stefansson og strykum Hári Bjart.
Síg stóð gegn hverjum tveim og sáð sem ekki undan hljópar einhverjum merk í heim.
Í njarvík eigum ölfið sinn, í ösvið sild og kval.
Á siglu fyrði svojinnu, á sand og jökunda.
Gang á talsögur en dalustum af resverkin hans.
En stáðum unna dugnaðar og drikk og spila manns.
Og enn þá dreymir lít og njótt, margjart er forðum brann.
Ömst er þán Hermann Stefansson og standir kringum hann.