Περιπλανωμενος ο ανεμος γυρναει στα μονοπατια.
Κοριτσιναι λιγνον,
σαν το κλαρι θα σπασει
Μα βλεμμα εχει σα θεριο λες και μα παει να σταξει
Εχει τα ποδια της γυμνα το φαρεμα σκισμενο
Και στα δεξι της τον καρπο στα βροχη χαραγμενο
Σε λυζει λογια δυστροπα χαϊδευει τα μαλλια της
Της κλεψαν λες τα μυστικα τα θωα ονειρα της
Δε βυλωσαν το σωμα της το νου και τη σκια της
Και εκεινη την ακολουθη με τα συμπραγγαλα της
Μεσα στη νυχτα μοναχη γυρευει το ονομα της
Μια χαρακια μες στη ψυχη η νεα ταυτοτητα της
Θημα
918 ο νεος κωδικος της
Και ενα στεφανι αγκαθινο
κοσμι
το μετωπο της
