เมื่อยุ่หลิงความช้อนฉันยนต์ทุกอย่างหมู่เป็น หักในร่มเงาไม้เต็มฉันนก นกปิดกรับรังตะวันใกล้จะลับแล้ว เป็นเหลือแจ้งขึ้นพันเป้าแต่ห่วง แต่ปุ่นปุ่นอาลัง อาลัง จึงร้องสั่งอายเป้าแต่ปุ่นสั่งคํา แม้เรือลอยลําไปทุกคนที่เคยซึ้งไกลขอเรือนําเธอมาให้ทีตะวันใกล้จมแผ่นน้ํา สายชนยามดํากันมะนีโอ้วาดาว วาดาวดูนี้ แสงหันริบรีคงริบรีเช่นเราเพลงเพลงภาวแต่กวนสังคํา แม้เหลือรอยหลังแม้เหลือรอยหลังแม้เหลือรอยหลัง
