ก่อนนึกไปยังว่าดีก็คิดว่ามีค่าพอที่ถ้าแค่เธอใช้รอให้เขาเดินกลับมากอดไว้แค่ชั่วคราวรอน้ําวันบอกลาอยู่อย่างคนกลัวๆกล้าๆมันไปอย่างนานก็หลงว่าเธอให้ใจก็ฝันไปเองว่าจริงที่เธอก็เป็นแค่สิ่งแก่เหงาเป็นวันแต่ซึ้งแค่ร่างกายเท่านี้ที่ผูกพันช่วงเวลาจะยาวหรือสั้นก็แล้วแต่เธอเป็นใดเพียงทุกคนทั่วไปที่เธอไว้ใช้เพื่อคันเวลาคําว่ารักมันมีราคาแค่ความเหงาใจลองตัวเองทั้งทางที่รู้ว่าตอนจบเป็นวันไหนแค่คันเวลาเข้ามาฉันไปทําไมเธอที่เธอทําเองก็รู้เธอลืมไม่ล้มกับเขาคงเป็นเรื่องใหญ่ความลังมันคงฟังใจไม่ฝึ้งโชคชะตาแค่นี้ก็มากพอกับฉันแค่ผ่านมาจะต้องเจออะไรข้างหน้าคือตามแต่เธอเป็นได้เพียงแค่คนทั่วใบที่เธอไว้ใช้เพื่อขั้นเวลาคําว่ารักมันมีราคาแค่ความเหงาใจหลอกตัวเองทั้งทั้งที่รู้ว่าตอนจบเป็นแบบไหนคือขั้นเวลาเข้ามาฉันไปถูกไหมเธอเป็นได้เพียงแค่คนทั่วใบที่เธอไว้ใช้เพื่อขั้นเวลาคําว่ารักมันมีราคาแค่ความเหงาใจหลอกตัวเองทั้งทั้งที่รู้ว่าตอนจบเป็นแบบไหนตอนจบเป็นแบบไหนแค่ขั้นเวลาเข้ามาฉันไปเป็นได้เพียงแค่คนทั่วใบที่เธอไว้ใช้เพื่อขั้นเวลาคําว่ารักมันมีราคาแค่ความเหงาใจหลอกตัวเองทั้งทั้งที่รู้ว่าตอนจบเป็นแบบไหนแค่ขั้นเวลาเข้ามาฉันไปถูกไหมเธอไหมถูกไหมเธอถูกไหมเธอถูกไหมเธอ