ՍՈռբ Ռողիթ կանչով, թամկարյան դենով, վեր ել արիկն էլ այդ համբանլով, ով ո՞ն ո՞յլի ձմանքան ուստահ այդ միայն, ով ո՞յլի միայն ուստահ այդ միայն, ով ո՝յլի միայն օր միայն ուստահ այդ մի
երկնիք, որ տունը հայի միշտ հավեշ լինի, ծուղը չմարի, մահա աչկերիտ մեջ ամուր պահելով,
մեկը միշտ դարձար հավեշի դու ճամփորդ, մի ճամփորդ լուս է հերեշտա, որվերից պահեց ու հսկեց,
ապրողի համար աղոտեց, կարուլ էր հայոց շնչեց ինքո կյանքով, ովը թանքացավ այլ յունով,
ամպերում թրչող դվեր երամին, մենք կտանք հազար երանին, որ արցվիշենչով արնական ու հզոր դումն ու դուրը մեր պախպանին,
ու կանի մենք կանք այս թողի վրա կրինես անմահ, հոհանվանը պարգ սաժլանքիտ պսակ ազացիր կգաղ,
հենք այրեն ազեր իմ եղ պայր ու հերոս, այդ ինչպես տացար հավեր ժիդ ու ճամփորդ, մի ճամփորդ լուցը հել է չտարք,
որ վերի պահես դու հսկես, ապրողի համար աղոտես, Քարուլ էր հայոց շնչեցինք հոկյանքով, ովը թանկացավ այրյունով,
ամբերում թրչով ձեր երամին, մեկ կտանք հազար երանին, Որ ադ վիշնչով արնական ու հեզոր դուն ու դուր է մեր պահպանին,
Ովը իմ պահես ու հսկես, ապրողի համար աղոտես, Քարուլ էր հայոց շնչեցինք հոկյանքով, ովը թանկացավ այրյունով,
Ավվերութը չով ձեւ երամին, մեկ կտանք հազար երանին, Որ ադ վիշնչով արնական ու հեզոր դուն ու դուր է մեր պահպանին,