Mannstuð eftir sömri nú,
tvö þúsund og sjö.
Við höfðum enga skildið þá,
nú vorum bara tvö.
Eittum heilu helgunum í hangsópörunum og með síðustu gertunum
út úr dýrunum.
Ég flustaði á iPod-in, þú last meg götar.
Ég gerði góðum playlistar,
nú gafst mig close-up-dar.
En nú sopnum við í sofanum, yfir fjöttunum,
með áheggjur af vöxtunum
og vísitöðunum.
Áttan hengir pringum sólina,
búinn að gleima fleiru enn ég man.
Mætau fundi fyllátt tankinn,
borgað ánum,
svæða krakkana.
En hugurinn reykar stundum aftur.
Ég heyri hjálf á trunu klar,
báru hjálf á kaffi far.
Og núna leggjum við törn
og horfum upp í himinin á stjörnutnar.
Ég reyna að spotta kalsfagnin,
það eina sem ég þekki þar.
En hugurinn reykar stundum aftur.
Horfum upp í stjörntunnar,
í röðið nefið kaffi far.
En hugurinn reykar stundum aftur.
Ég setði hérn þá geist á far,
í röðið nefið kaffi far.
Varstuði öll í sömbrínu,
2007. Við hafðum engar skildur þá.