Ξανά σαν κόκκινο μπαλόνι που πετάειανάμεσα στου κόσμου τις βλαστήμιεςσαν το μεθυσμένο που γελάειμονάχος του στην πλώρη βαποριούκοιτάζοντας να φεύγουν τους αφρούςΞανά σαν άρρωστο σκυλί που ξεψυχάειανάμεσα σε ωραίες δεσποινίδεςσαν το ξεχασμένο που χτυπάειμε πέτρες στα παράθυρα σπιτιούεκεί που ξέρει πως δεν έχει πια γνωστούςΖαραδιά, Ζαραδιά του ΖουΖαραδιά του ΖουΖαραδιά, Ζαραδιά του ΖουΖαραδιά του ΖουΞανά σαν λέξη το σίδα που παραφυλάεινα βρει μια θέση σε γελίες ιστορίεςσαν το φυλακισμένο που τρυπάειυπόκοφα το τείχο του κελιούγια να βρει πάλι τους θρόμους αδιαρνούςΞανά σαν άστερα εκεί που κατρακυλάειανάμεσα σε ακίνητους πλανήδεςσαν το μάγο που πιστά τα ακολουθάειή σαν να βρει τη φάτνη του Χριστούενώ το ξέρει πως δεν έχει πια ΧριστούςΖαραδιά, Ζαραδιά του ΖουΖαραδιά του ΖουΖαραδιά, Ζαραδιά του ΖουΖαραδιά του ΖουΞανά σαν κείνο που κανείς δεν το κρατάειστις ίδιες τις χάρες, στις ίδιες λύπεςσαν εκείνο που ξαναγυρνάειεκεί που άλλο δεν έχει δρόμο γύρισμουγιατί ποτέ δεν έχει ο δρόμος γυρισμούςΞανά σαν κείνο που ότι αρχίσει το χαλάεικαι παίρνει το φεγγάρι τις αχτίνεςστους άλλους να φωτίσει το τραβάικαι κρεμασμένος από το φως του φεγγαριούβλέπει τους άλλους να μπαίνουν σκοτεινοίΖαραδιά, Ζαραδιά του ΖουΖαραδιά του ΖουΖαραδιά, Ζαραδιά του ΖουΖαραδιά του ΖουΖαραδιά του Ζου