Oum de seet heet oum midder nacht,
Seet midder olk, oum seet, oum wacht.
Dat nachtlucht brand, dat jungs geslöbt,
Dei Tuddelduwe wacht und röp.
Dat klokkenschipke seilt und seilt hen Und wett denn,
und peilt,
und peilt.
Dat schipke seilt und peilt sin kurs,
Weht nix von störm und menigsturs.
Dei Regen stoppt,
vordon het net an finster klokt,
Ein,
twei, drei mol an middels de rood,
Se wischt und kikt out finsterhood,
Und stufet schief in nacht und nood,
Es en gesicht bleek ast deit dood.
Ein oum blick, dan ist het wech,
Dei Regen gust, dei störm huld frech,
Dei klokk steilt still,
dat jungs geschreift,
Und meddes steilt verfeert und behieft.
Er kopst ungub dei Regen kant,
Kein plantje dreift en nood an land.
Nordweststurm huld dei diken langs,
Jan Rasmus lacht,
hei het zin van.