Οι θάλασσες που μέσα μας φυσά
ο ήλιος που κρυπώνει
κάπως τα κλεφτάρια νεμή που μέσα μας χωρά
σπυρούν στα ουρανά
περνάνε μέσα απ' τη φωτιά ο ήχος που τα χέρια σου φυλά
όταν η γη παγώνει σκυμμένη τόσο σιωπηλά σπιτιά σε καλωδία γυμνά
ψάχνουν διάφορια αγάπη μέσα στο χιόνια
φιλιά στον αέρα όταν οι κύριοι μας σκορπάν
και πάνω απ' το σύνορας του και ο αλλάζιος μέρα
ακόμα κι όταν μας πολεμά νότια μαγειμένα
η ηλεκτρισμένη πάντα
χάμενη στο χορό
γέλαμε στα συμβάτα σαν αμήνιμα στα μπάτα
σαν αεροπαλάδα
πέσαν πάντα
κακά απ' τη λεσάδα μιλάμε κόντρα στον καιρό
και ο ήλιος που μέσα μας διψά μιλεί και τεστισκώνει
κάπως απ' αλλιά σου τραγουδάει μεραγχολικά
με ένα παλιό σκοπό
που χάνεται τόσο ψηλά οι γειτονιές που
παίζαμε παιδιά σαν πίθος σε κυκλάνου
παιδάκι και παίζουν δυνατά παθίσεις και ανθίζουν τα πετά σαν μυστικά
μία στα πόδια που καρφιά ο χέριος τον αέρα αντρών οι κερί μας σκαρπάν
και πάνω απ' το σύνορας του και ο
αλλάζιος μέρα ακόμα κι όταν μας πολεμά
μα τελειώνει η μέρα
πήρε κρυσμένη πάδα
χαμένη στο χώρο
γέλαμε στα σύγβατα σαν άμενη μας τα πόδα
σαν ο παράδα
παιδιού με σαν πάδα
μα γαπτίλε σαν δά
μιλάμε κόλαγα στο γέρο
ηλέκτρισμένη πάδα
χαμένη στο χώρο γέλαμε στα σύγβατα
σαν
άμενη μας τα πόδα
σαν ο παράδα
μα γαπτίλε σαν δά
μιλάμε κόλαγα στο γέρο ηλέκτρισμένη πάδα χαμένη στο χώρο
γέλαμε στα σύγβατα σαν άμενη μας τα πόδα σαν ο παράδα