Η λογική του παράφρονα
Η νόμο τέλεια του τρελού
Όμορφα τα φωτά στα προαστία
Αγώ την κάνω γιαλού
Η λογική του παράφρονα
Η νόμο τέλεια του τρελού
Όμορφα τα φωτά στα προαστιά
Σους καεί σαν τιζάπου κάπου
Στην αρχή του τέλους
Δεν είμαι φαν της κοινωνίας
Θα σχίζω την κάρτα μελους
Εδώ μιλάν για ελπίδα στους πεθαμένους
Και πουλάνε όνειρα για τυφλούς
Και για ρωτευμένους εμείς ακόμα
Με τη γεύση του μένουν στο στόμα
Ή θα γυρίσει το παιχνίδι
Ή θα βρέθουμε στο χώμα
Δεν μας τρομάζει έξω σε ακόμα
Για να τους τρέξουμε είμαστε
Για να μπούμε σε φόρμα, σε αφώς
Και δεν τους βλέπουν μεγάλους
Κι έχουν μαζί τους και μεγάλο πλήθος κόσμου
Τους βολημένους, τους κολλημένους
Και κάποιους μικρούς
Που πατιούνται μεταξύ τους
Τους λένε βήματα προόδου
Και έχουν μαζί τους και τα blue τους τ'άκτυν
Τα δερβιά που σκοτώνουν αδέρφια χωρίς ευθύνη
Παιδιά της εξουσίας και τους χούντας
Εκείνοι με έναν αέρα φρεσκά
Θα σου πω στου πήγε βενησινί
Και έχουν μαζί τους και τα blue τους τ'άκτυνη
Τα δερβιά που σκοτώνουν αδερφιά χωρίς ευθύνη
Παιδιά της εξουσίας και τους χούντας
Εκείνοι με έναν αέρα φρεσκά
Θα σου πω στου πήγε βενησινί
Τα λιπόγια της Αθήνας δε όντε κατήμου
Με αυτά τα λόγια απ' τα σαγόνια του αστικού θηρεχτή
Απ' το σκοτάδι τους μέσα και μετά την αυγή
Η παρέα μεγάλη και το κέφι τσακίρι
Φίλε κάνε πως δε βλέπεις καλά
Απ' το κόσμο των χαμένων έρχονται όλοι για σας
Είμαι πάνω στα μπάσα τα ντράου μέσα στην εντάση
Από το τζάμι κοιτάς και ανακατεύεσαι
Δε σε δε σε σέβεσαι
Ούτε σκέφτεσαι όπου φυσάει το πάς
Ό,τι σου δίνει ρουφάς για τους άλλους μιλάς
Σε καναπέδες για να αναπνέψω εδώ
Είπα ότι βλέπω θα είναι ο λόγος πρωταγωνιακράγω
Γιατί οι άλλοι επιπλέουν όσο εδώ να βαγώ
Γιατί κανείς δεν τα λέει κι έτσι μόνο λεωγόκυπα
Μέχρις εδώ είναι πρέπει να βρεις ένα νόημα
Δεν έχω όνομα φίλε μόνο ψευδόνι μωτήνες
Με περιεχόμενοι λίγες σελίδες λεπτές
Για το επόμενο verse
Να μην μου πεις ότι χώνεις πρωτού βαρθείς να το λιώνεις
Ας το επικεντρονιώχνεις ενώ παραδίπλα θα σιώνεις μυαλό
Με τριού αναστήματος τόλμης
Έχω αναπτύρας για ώρες ενώ παραλύσαν τα κόμπλεξ εδώ
Πάνω από πάνω πετρώ, πάνω απ' την πόλη κοιτώ
Και μετά τη χτυπώ, χόνομαι, χάνομαι εδώ
Και μετά θα φύγω κύριος από εδώ
Ο δρόμος μου χωρίς σταμάτημο
Κι ας το πάρω στο νόμο κι αυτό
Όλοι κάνουν λάδι κι ας μην το'χουν μάθει αυτό
Κοιτώ στα βάθη με πρόσεχη στην άρκη πατώ
Πέρα απ' την άκρη που μου ορίζαν να κροβατώ
Αφού είχα ανάγκη να τους πολεμώ που κι όταν σταθώ
Όλοι κάνουν λάδι, μπεις μου κι ότι είσαι τόσο σωστό
Πατώ την άρκη μα δεν είμαι και ο μόνος εδώ
Πέρα απ' την άκρη που μου ορίζαν να κροβατώ
Αφού είχα ανάγκη να τους πολεμώ που κι όταν σταθώ
Μου δώ
Πήγα ταξίδι να ερεμίσω, στ' αγαπημένο μου μέρος του μυαλού μου το πίσω
Την λογική του παράθρονα πήγα να εξηγήσω
Μα όλοι έχουν τα μυαλά τους και μου λένε να ψηφίσω
Η λογική του ελεύθερου δεν ζητά επισκευές
Φτάνουν μονάχα βλέμματα, χειραψίες και σύμβουλες
Είναι πόσο ματρεχούμενα, πόσο από τα ζητούμενα
Κάνω στροφή στην εζωστρέφεια κι ας μην είναι υγιές
Του λέω εντάξει τα λες
Είμαι εδώ απ' το πρωί και περιμένω απ' αχθές
Είμαι σε φάση, θα κάνα και τον όνομά μου σαρδάμ
Βάλε της τρόγκιλης φραγίδα και την κάνω σταμπάμ
Το κράτος δεν είναι ο λαός είν' το αγραφία
Τον πάθος δεν σε κάνει χαζό μα η κοινωνία
Το Λάθος είναι πάντα σωστό απ' Αλλή γωνία
Το Κίνημα είναι πιο δυνατό απ' την συμμορία
Το Κράτος δεν είν' ο λαός είν' το αγραφία
Τον πάθος δεν σε κάνει χαζό μα η κοινωνία
Το Λάθος είναι πάντα σωστό απ' Αλλη γωνία
Το Κίνημα είναι πιο δυνατό απ' την αστυνομία
Μου σκάει σαν πριζευού, το ξέρω πως το λένε
Έχω ραντεβού με αυτούς που το καίνε για να βγαίνει γαυτό
Κρατάς το πόρτο πολύ ζεστό, γκάω και την μύτη ψηλά γι' αυτό
Για get down, να το λογαριάσουμε κράζουνε
Μα όταν σκάσουμε φωνάζουνε
Την να κλάσουν όταν βάζουμε στο τέρμα το volume
Τους αδειάζουμε την ψυχή όπως το δάχτυλίδι του Gollum
Την ψυχή δεν γράφω σε κολούμπς, δέχω ράνες στο σεντούκι
Όταν βγαίνω ταυτότητα ζητά το γουρούνι με το καλημέρα
Σοβαρά τώρα, να του δώσω εκατοτέρα εικονογράφημενα γραφτά ξεκόλλα
Εγώ το βγάζω απ' τη στόφα, στο δίνω yow
Κι ας βαράμε την τόφα δεν το φτυνώ
Τις άτοχές μου υπολογίζω, κι εφόσον δεν με σκοτώσει, συνέχιζω
Το χρόνο μου ορίζω, τον δρόμο προσεγγίζω, τον φόβο μυρίζω
Τον πόνο θυμίζω, όχι τον όχλο να φοβίσω, τον κόσμο να συγκινήσω
Το όπλο μου πλύζω, χόνο να φυπνίσω, γι' αυτό τον λόγο ξεστομίζω
Την λογική του παράφρονα, την ομοτέρια του τρελού
Στηλιτίζω την μυζέρια των πλουσίων, την κλάψω μόστρα του φτωχού
Έκαστ' το ζωνδίου, βάσει πορτοβολίου, μου σκάει σαν τεζαβούλια
Την λογική του παράφρονα, την ομοτέρια του τρελού
Όμορφα τα φώτα, στα προάσπια, αγκό την κάνω γυάλλου
Την λογική του παράφρονα, την ομοτέρια του τρελού
Όμορφα τα φώτα, ξεγελάστηκα, σκάει σαν τεζαβούλια