Kveld sem a reis i reina minn,
halst a buskog i rundinn.
I geinsu droppin så gleim i hinn,
gjeldus i alla stundin.
Sau talar vi hund, fot oss vi mjøn,
freksta viljet vi gjerna fjell,
og runda vattnar vi minn.
Vel du nå rått din verda fryd,
til fjell du kasta handa,
þó stærle må han sine seg,
sismun fjell unna handa.
Hans varme og skjål ei driv i gjeld,
i kveld rinne i hans ændi fjell,
sin skjøl og sanne stanna.
Øynum sinum hans ændi går,
han sjåker min og leira.
Øynum dinum fjell ænda står,
øynum dinum fjell ænda står.
Øynum dinum fjell ænda står,
Øynum dinum fjell ænda står,
Øynum dinum fjell ænda står,
Øynum dinum fjell ænda står,
Øynum dinum fjell ænda står,
Hans sinum ljumum likas din,
og låter natra handa.
Ændin leiras og aldri flyr,
Øynkis lommet og viding finn,
med heitra peg og sanda.
Ændin leiras og aldri flyr,
Øynkis lommet og viding finn,
med heitra peg og sanda.
Øynum dinum fjell ænda står,
Øynum dinum fjell ænda står,
Øynum dinum fjell ænda står,