Svo ég beigð upp einn,
er á réttinlegin.
Þessi takk var gatað þekki,
var bara byggð á trú.
Svo ég beigð upp einn,
er á réttinlegin.
Allir þessi píramídar byggð ekki sjálfa sig.
Og ég er að missa það, og það tekur á sálinna.
En ég þróskast fyrr,
og það týnis til,
og það verður til klæn í heimsmyr.
Fótti þyrir bí,
og hún kveikir í,
og hún aurar að heimsjá smyr.
Skíst í gætnum í minn kolvi,
og ég reyna að finna áni sjálfmyr.
Og ég flít í gætnum vittir,
og ég seg svo inn í hugan sjálfmyr.
Og ég seg stími við veruleika,
og ég dá í statteinn viki fengleika,
og ég seg inn í hivin kolvi.
En við endum stuð,
því hann byggði stuð.
Allir þessi ímyndaði ótti, tóka breyðastuð.
Ringi bransóður,
tóka fyrraðuð.
Þetta ósýnilega kerfi vandar að heimsnú.
En það far að testa það, og ég er að dreyma það.
Þetta er skugaskýr,
já þetta er sjónaspyr,
þetta er svo kallt tómfekinn.
En hann sígur inn,
já inn í hverfin byr,
þetta er ólýsaleg blekkin.
Hell bara mínu stryki,
þó að sjóninan dillist að briki.
Þau sjálf mig loksi spyrta,
en hvað allt þú vit að pitta?
Allt er hér að fara,
og vítina er að skara.
Þetta er að bala á hluta,
styrti stýrfum sönda.
Blindastur stuð,
verkið mynd er frum flum,
ég seg hlita í himin kolvi.
Ó ég er sexúál inn, ó ég er sexúál inn.