Ik zie het niet meer voor me.
Moet ik de boom voor me gaan?
25 maar ben ik al een volwassen.
Heb het gevoel dat ik moet leven zonder angsten.
Je mag geen fouten meer maken en niet meer vallen.
Het kader is al lang geschetst en ik moet passen.
Zoals wil je even op, maar dat is ook oké.
Ik ga mijn eigen weg, het leven is geen race.
Zoek mijn oma op als ik het niet meer weet.
Of maak een wandeling even langs de zee.
Ik wil leren voor mezelf meer te houden.
Maar heb de druk van een wereld die op me schoudert.
En zou ik zijn zonder mijn zusje en mijn ouders?
En zonder vrienden die me plindelings vertrouwen?
Soms is alles een beetje warrig,
het overzicht is zoek.
Afgezonderd,
alleen en donker,
verwijderd van de groep.
Houd me, houd me,
ik zie het niet meer voor me.
Houd me, houd me,
want ik ben bang voor morgen.
Houd me dan, ik zie het niet meer voor me.
Houd me dan, want ik ben bang voor morgen.
Het is altijd al een vraag geweest of ik *** wel kan.
Onzekere gedachten die ik heb maken mij bang.
Nu mijn duidelijkheid in het verander,
van buiten lijkt het soms alsof ik macho ben.
Mijn ware hart is eigenlijk wel zachter,
*** is wel zeker of ik mezelf ken.
Ik spiegel mezelf weer,
alles en iedereen doet zeer.
Maar ik vind mama,
en zo blijf ik ook te vijf.
Soms is alles een beetje warrig,
het overzicht is zoek.
Afgezonderd,
alleen en donker,
verwijderd van de groep.
Houd me, houd me,
ik zie het niet meer voor me.
Houd me, houd me, want ik ben bang voor morgen.
Houd me dan, ik zie het niet meer voor me.
Houd me dan, want ik ben bang voor morgen.