Nu een liedje over de echte zware jongens van tegenwoordig.
Over de Hells Angels.
Ik weet niet of je die hier in Amsterdam al zien lopen,
maar die komen eigenlijk uit Amerika.
Uit USA.
En eh...
Ginder noemen ze die...
The Hells Angels.
Dat zijn van die zware jongens,
met van die zwarte leren jekkers.
Geborduurd met zilveren en koper nageltjes.
Maar maar langs de binnenkant is dat krom geklopt hoor.
He he, dat zit daar niet dwars door.
Die jongens bewegen zich voort op van die brobbers.
En zo zijn die dan overal in de wereld verspreid geraakt.
En in mijn kinderjaren,
ik was daar zot van,
van die Hells Angels.
Dat waren mijn idolen.
Als die ons dorp kwamen binnengereden,
ik direct de straat op met twee vlagjes.
Heeeey, de Hells Angels!
En die hadden allemaal een groot wit doodshoofd
van achterop in hun helm geschilderd.
Ik dacht eerst dat dat medicijnen waren,
maar die een helm kon niet in dat flesje.
En eh...
Maar dat was vroeger, maar nu pas onlangs.
Heel lang geleden, gisterenavond, overmorgen.
Zat ik in mijn dorp,
in een rustig,
tof cafetje zo.
Met een bar en alles.
En je kon daar iets drinken ook als je dorst had.
Dat was daar in orde.
En eh...
Die cafébaas, dat was wel een alvegaren hoor.
Want die had al zijn stoelen op straat
gesmeten.
Ze zaten toch allemaal op zijn vrouw.
Ik stond daar gisteren,
ik was daar gisterenavond nog.
Ik stond zo op mijn gemak naar buiten aan het kijken door de venster.
Met een chocomel on the rocks.
Put your lips around my shoulder.
Zo,
een liedje aan het meurien.
En in de verte zie ik zo'n stofwolk afkomen.
Want die Hells Angels zijn berucht voor hun stofwolken die ze maken.
Vooral achter hun waar ze gereden hebben.
En die kwamen alsmaar dichter.
En dichter.
En die naderden.
Omdat ze korter bij kwamen.
En die stopten allemaal aan dat cafetje.
Boulder, boulder, boulder.
Die komen binnen zo heel brutaal.
Zoef, de linkerkracht.
Ze leggen die deur met dat belletje vooraan op de bar.
Alsjeblieft.
En de leader van de band.
Die had me daar zien zitten met mijn chocomel on the rocks.
Hey Mike,
ga me daar een beetje bij die pummel gaan zetten.
Die komt zo recht naar mij naartoe.
Een echte rock en roller.
Allee, het was meer een cholesterroller.
Want dat was zo'n dikke.
Die zet zich daar voor mij aan dat tafeltje.
Een ruige dat dat was.
Een al snoer van open gebroken offer blokken rond zijn nek.
Ondertussen aan het kauwen op een binnenband van een brommer.
En die zet twee voorste tanden waar hij
kapot van op dat ventieltje te knabbelen.
Die zegt tegen mij.
Gij gaat hier dadelijk een wat meemaken.
Pas op, met de nadruk op lijk.
Ik zat daar zo.
Quasi Gins komt de steunboot fluiten.
Maar kon op dat melodietje niet komen.
Die ene Elzangel die pakt mijn chocomel on the rocks.
En die giet die op mijn kop uit.
Ik houd het hoofd koel.
Maar kon dat niet lang houden.
Want die ijsblok is begonnen te chambreren.
Ik zeg tegen hem.
Pas op, jongen.
En die ene Elzangel.
Greens, greens.
Ah, gegreenst gij.
Ik neem die nasbak die daar stond.
Die stond er al een week of twee goed vol.
En ik doe dat zo vlak in zijn ogen.
Die ene Elzangel kon daarmee niet lachen.
Die pakt van mij die nasbak af.
En die duwt die met geweld in mijn richting.
Ik antwoord daarop.
En ja,
wat kun jij meer zeggen als je daar staat met je mond vol nasbak.
Toen riep Elzen kameraden bij elkaar.
Come on boys.
Come on boys.
Heel die bende komt af.
Rinkel, rinkel de kletter, de kletter.
Rinkel, rinkel de kletter.
Dat rammelde zo vreselijk.
Want die gingen vol met decoraties
en medailles van de oorlog van 1418.
Gestolen van hun grootvaders.
Van de uitstrijders.
Die liggen daar aan het front te sneuvelen.
Dat er de stukken af liggen.
En zij gaan op straat een beetje
rondrijden met die mensen in stickers.
Die kwamen allemaal rond mij zitten.
In mijn nek ademen.
De prijs van mijn vest getrokken.
Aan mijn oor zo doen.
En ik wou zo een beetje de plezanten uithangen.
Ah mannen.
Kennen jullie die mop van diegenen die geen duim hadden jongens?
Nee jongen, die mop kennen wij niet.
Ah zo'n mopsie jongens.
Maar die konden daar niet mee lachen
want er zat er een bij die geen duim had.
Nee maar ik heb zo een keer echt zware last
gekregen met Jules Angels tijdens een optreden.
Bij ons.
Er zaten er zo'n stuk of tien in de zaal.
Met je ene alleen heb je nooit vluchtlast.
Maar die kwamen ze alle tien serieus
vlak in het midden zo naar voren.
Dat publiek dat ging zo open.
Precies Mozes die binnenkwam.
En zo die Jules Angels alle tien met hun kop onder hun armen.
En die zetten die tien koppen zo op een rijtje op dat podium.
Allemaal in verschillende kleuren.
Paars, purper, mauve, lila.
En die stonden zo naar mij te kijken.
Ah de urbanus die denkt dat hij hier zomaar
met Jules Angels mag staan lachen zeger.
Ik lach ik niet.
Ik lach ik niet jongen.
Dat is maar voor de grap hé jongens.
Ik lach ik niet.
Ah ja voor de grap.
Wij zijn daar net buiten voor de grap eens naar uw auto gaan kijken.
En Mike.
En Mike.
Die heette allemaal Mike hé jongens.
Balve Joop die heet Frans.
En Mike.
Hier is uw versnellingsbak urbanus.
Alsjeblieft.
En straks als het optreden hier afgelopen is.
Ga jij buiten aan de uitgang ook nog iets beleven zeger.
Dat optreden heeft daar toen 24 uur geduurd.
Nooit zo geen inspiratie gehad als die zaterdagavond.
Ja maar daar kwam zo een keer een Els Angel op dat podium gesprongen.
Die kwam uit de coulissen.
Een kleerkast van een vent.
Een lovitreze geloof ik dat dat was.
En die had een brein al door zijn oog.
Zo een punker hé.
En die kwam zo op.
En die grabbelde mij zo vast.
En die schudde mij door elkaar.
Wil je straks een keer in mijn pussyalbumetje tekenen?
Ja. Had ik daar geluk zeg.