Hé oma, daar zijn we weer.
Het is best een tijdje geleden.
Geleden.
Herken jij me niet meteen?
Je leeft al even in het verleden.
Je weet er altijd slim omheen te praten.
Je namen en gezichten steeds meer vervagen.
Verzint de liefste woorden om te verploemen.
Dat jij iets niet meer weet te benoemen.
Hé oma,
ik vraag me af hoe de wereld in jouw hoofd eruit ziet.
Eruit ziet.
Een doolhof vol met mist of een kamer vol donkere ramen.
Want je weet er altijd slim omheen te praten.
Hoe herinneringen stap voor stap jouw hoofd verlaten.
Als jij een dag even terug kon gaan.
Dan zou ik graag naast je staan.
Om je verhalen op te schrijven en de tijd niet langer verloren gaat.
Je herinnering achterlaat.
Maar oma we weten,
jij bent mijn bezoek al vergeten.
Hé oma, daar zijn we weer.
Het is best een tijdje geleden.
Je kijkt glazig om je heen.
Je bed staat al even beneden.
Je zinnen worden korter en steeds wat vager.
Je wangen met de dag meer en meer mager.
Als jij een dag even terug kon gaan.
Dan zou ik graag naast je staan.
Om je verhalen op te schrijven en de tijd niet langer verloren gaat.
Je herinnering achterlaat.
Maar oma we weten,
ik zal onze tijd nooit vergeten.
Dag oma, de laatste keer.