پس بریہ فراس بچیاں آس پہنی لین جاندنی کسنا جاندنی
موسیقی
ایباس نے عرض کیتی
میں مسکین غلام
ترکاری دا
آشہ نشاک نین حتین آکا میں گداو تیالی دربار دا
وار وار وجود وچ جان آوے
لاکھ وار مجنگلی وار دا
مولا
مصدا دائیں پیغان سامنے
ریخنا ہار دہاو
دیو جان سکینہ دے ماشکی نوں
رکھو نا لکھتے مصدا آجا
مین دی اپنا رنگ کڑا جاوا
سینہ را لیگا مارک کشنانو آسہ ہاشن جوش دکھا جاوا
بچی مسلم دی نال پیاس تڑتے اچھی احس کیوں یس چرا جاوا
چوک ہے اپنے چت دماغ
قد کے ہو شہادتاں پا جاوا
مانا
غریب مولا محضور دا ہاں کیوں نا جندلی جان کم آ جاوا
مین دی شما محمد دی لادیتے سرلا کے خات ادا جاوا
اتنا اوتی صدا
حیات دائیں مہاں زندہ پرد کے سیشانا آ جاوا
رکھ
آسِ اباسِ خدا اتے نارا اللہ اکبر دا ماردا آئے
دی عشیر یزید دے لشکرانو غالب جوش علمل دار دائے
گیا چمی پسی کو تلام کرداں گوڑا ندی پرات کھلار دا آئے
گُت پانی دا لگا سی پرنے پر وقت آ گیا یاد کرار دائے
مہتی لہوان تے ترس دی روی بچی روی نئی نام شطار دا آئے
پریمشکِ اباس نے حوصلے سی قبضہ بکڑیا ہاتھ تلوار دائے
امگر
صاحب امگر اپنے بجنانو مارو مارو بناند للی کار دائے
پانی مول نلا جان دیو اسنو وڈا فکر اس مرد جرار دائے
ای گل سنہری تا بین جاہد لو بی
خاطر مالی مانتی آر دا آئے
آیا دھوڑ دا سیچ تلوار دائے مہ اٹھا قدم موجی نا بے کار دائے
دشمن آمدا ویکھے اباس دا لی رکھی نظر رب زلال او تے
ابن جاد حریصان وار کیتا لانک پویدی صدا چندال او تے
پو گئے او دی تلوار دے دو ٹکڑے جدو وجی اباس دی کال او تے
او تے جی اناس مرتا دملوں نکتا اگے لگتے
موت خیال او تے اتنے وی چگرو اک ظالمان دا
سا گیا اے مرد کمال
او تے
نوری شمان ناریاں کیر لیا بارش پتھران بھی گیا لال او تے
بازو کتے گئے چندری مشک ہوئی تبر فادتا اے اپنے حال او تے
او حضرت اباس کیا ہی دے موت صدا رام تا ہون لج بال تے
