Ljósa dýr, loftinn dillir,
lítið hús, indið fyllir,
og húrinn himleigði sleitað fyrir æg,
mannið þá er hátið var í bæ.
Ungan dreng, ljósinn lada,
littla snor, gislum bada,
ég mann það smó lengi sem lífa ég fæ,
lífið þá er hátið var í bæ.
Hann fekk bóken, hún fekk nála tvinna,
höndi höndur, litust kjáttorjól,
sætli börn og sjálf ég eftir að finna,
ég syng um þau minn allra bestu ljól.
Söngur blíkt, svefnin hvetur,
sýstinn tvö, eittheta betur,
en sofnað hjá mammi,
ég mann þetta æg,
mann það þá er hátið var í bæ.
Hann fekk bóken, hún fekk nála tvinna,
höndi höndur, litust kjáttorjól,
sætli börn og sjálf ég eftir að finna,
ég syng um þau minn allra bestu ljól.
Söngur blíkt,
svefnin hvetur,
sýstinn tvö,
eittheta betur,
en sofnað hjá mammi,
ég mann þetta æg,
mann það þá er hátið var í bæ.
mann það þá er hátið var í bæ.