Hátið fer að höndu mein,
hana við allir briðun.
Lífurinn tendri ljófsir hein,
lífur að tíðum,
lífur að helgum tíðum.
Sér að sprunnu bröytin bein,
hjarti geyfinum hýðum.
Lómandi kert á lári grein,
lífur að tíðum,
lífur að helgum tíðum.
Þælmundi ytla sítt í grein,
sininum undir fríðum.
Neiðeig verður þá lundinn ein,
lífur
að tíðum,
lífur að helgum tíðum.
Hjarnan á sinn auga stein,
andamur geyslum briður.
Blóga ferir henn litla speinn,
lífur
að tíðum,
lífur að helgum tíðum.
Heim sér stakna harma hvein,
hörðum er linni stríðum.
