Þúnnamma mín þá talið er í ellöfta líð,
af all sir búum flutt var út í stíð.
Svo syldu þeir með fjöldamann,
sem suður einni mið,
og seldu hvern og eitt sem akka skrif.
En sumir þengu frelsi laugðu land undir fót,
þar líka amma sig til ferðar bjót.
Þau gengu yfir eyði merkur urðir og grjót,
unnstu settu stað í mar og hót.
Arna vel sér allir undu eitthvað hafði stíð,
sem lukkan hafði ljéð.
Arna vel sér allir undu trúdu flestum jög á múa með.
Þau rammu lærði síðan tinsnóðin hver,
ég kunni þær og útra unnvaðs lík.
Frá Kasa Blakka flutti ég og kom nú
er á kalta stjerið heim í Grindavík.
Þó útins ég nú tölu vekk meit íslenska blót,
þá innarlegi sárum ég ég finn.
Það þegar ég í fyrradagvið fyrst guinslust óð,
að fostjórinnu sóldir frændi mín.
Frændi ekkur fínum ég,
menn fótkánkandi ég má ára minn vekk.
Frændi ekkur fínum ég,
bað örlómanna eru margvíslekk.
Frændi ekkur fínum ég,
menn fótkánkandi ég má ára minn vekk.
Frændi ekkur fínum ég,
menn fótkánkandi ég má ára minn vekk.
Frændi ekkur fínum ég,
menn fótkánkandi ég má ára minn vekk.
Frændi ekkur fínum ég,
bað örlómanna eru margvíslekk.