Μάνα, τι θα φάμε σήμερα, είχα δύσκολη μέρα, μα όλα ήρεμα.Έγραψα τόσα πράγματα, δεν νιώσαν τίποτα, μα σκέφτηκα πως κάτι θα τους μείνει από σήμερα.Μάνα, τι θα φάμε αύριο, αν έγραφα για σένα δεν θα φτάνε το τετράδιο.Θα με έλεγαν συναισθηματικό και ίσως χαζό, αλλά θα σε έκανα περήφανη από αύριο.Μάνα, αντί όλο αυτό που με έφερες, δεν υπάρχουν θεοί, μόνο δαίμονες.Απέχουν έντοση ομολογία από αυτά που με μάθες, αλλά μπορείς να πεις πως πέτυχες.Μάνα, γιατί κλαις σιωπηλά, μήπως είχες κάνα θέμα στη δουλειά.Ξέρω είναι δύσκολα και χρόνια με πολλά, μα μου μάθες τη φράση όλα θα πάνε καλά.Μου έσπασε τη μύτη το φαγητό που κεντάς.Έλα κάτσε και εσύ δίπλα μου να φας.Δεν θέλω να είμαι με τους καλεσμένους της βραδιάς.Κλείνω τα δέκα σήμερα και το χρωστάω σε εσάς, σε εσάς.Και όταν ρωτάω δεν μιλάς.Ξέρω είναι απ' τις ερωτήσεις που δεν απαντάς.Κυρνάς αλλού το βλέμμα σου δάκρυς με να κοιτάς.Μα είσαι όμορφη για μένα και όταν δεν χαμογελάς.Ειπίδας καλά σ' όλους να κάνουμε μια περίληψη.Για ό,τι μας απασχολεί ήτανε καλή κίνηση.Ανέβηκα και είπα για σένα τόσα πολλά.Αλλά δεν είδα σε κανέναν πρόσωπο συγκίνηση.Γράψα τόσα πράγματα δεν νιώσαν τίποτα.Μάλλον έπρεπε να τα'χω πει καλύτερα.Έπρεπε να'χω σκεφτεί μια ώρα αρχίτερα.Πως δεν ήσουν μόνο εσύ που μου μάθες τα βήματα.Μια μέρα θα τον φτάσω.Την μέρα που θα βγάλω δυο φτερά και θα πετάξω.Μερά που θα σε δω,μερά που θα χαμογελάσω.Μια μέρα θα τα πούμε.Μελό κοιτώ τον ουρανό.Μια μέρα θα τον φτάσω.Την μέρα που θα βγάλω δυο φτερά και θα πετάξω.Μερά που θα σε δω,μερά που θα χαμογελάσω.Μια μέρα θα τα πούμε.Σ' έχασα μικρός από τα μάτια μου.Δεν ξέραν' θα το μάθεις.Μου λέγανε όταν πήγες για δουλειές.Και ότι θα'ρθεις.Περνάγανε οι μέρες.Μα δεν ήξερα που πας.Εύκολα με ξεγελάγαν.Ήμουν απίτσι ρικάς και κάπως έτσι.Δεν ρώταγα,μένε μόνο στη σκέψη.Ήταν αρκετό να τους βγάλω αυτή τη δύσκολη θέση.Κάθε βράδυ ερνώσουν και ξαπλώνες τη μέση.Εγώ ήσυ και έναν γος που μέσα μου είχε δέσει.Όλοι φοράγανε μαύρα,μετείναν με λευκά.Γιατί ήμουν η ελπίδα που έδινε χαρά.Ποιος θα δεις,θα δεις αυτή την παιδική αγκαλιά.Που κοιτάει με αυθώα μάτια κάθε φορά.Αυτό το κομμάτι το είχα γράψει το 99.Σε μια κόλλα α4 ήταν σαν ζωγραφιά.Δεν μπορούσες να καταλάβεις με την πρώτη ματιά.Ήτανε σαν μουτσούρα για μένα ζωγραφιά.Όλα θα πάνε καλά,όλα θα πάνε καλά.Και κάθε μέρα όλα διαφορετικά.Και κάθε νύχτα όλα διαφορετικά.Πεθαίνουμε κατώ και δεν ζούμε καμιά φορά.Δεν καθήκες ποτέ από τα μάτια μου,αυτό το ξέρεις.Ποτέ από τη σκέψη μου,αυτό σίγουρα το ξέρεις.Ποτέ από την ανάσα μου,είσαι μόνος που το ξέρεις.Να με κοιτάς να λες πως μεγάλωσε ο Λεβέντης.Από σήμερα γιος της Λίλιθ.Από σήμερα πατέρας μου ουρανός.Για πάντα γιος της Λίλιθ.Πατέρας μου ουρανός.Με λόγιτο τον ουρανό,μια μέρα θα τον φτάσω.Την μέρα που θα βγάλω δυο φτερά και θα πετάξω.Μέρα που θα σε δω,μέρα που θα χαμογελάσω.Μια μέρα θα τα πούμε.Υπότιτλοι AUTHORWAVE