Гдје си сад,
стара моја,
срце трађи одговор,
зашто је љубав наша доживјела бродолом.
Ево ме,
стојим ту,
четврт века, каћније опет пушу вјетрови
и миришу саксије.
Тешка врата, оловна, препознајем празан стан,
једино преостаје полако да заборављам,
али срце не да то каже, ние готово.
Није точка, није крај, хоће нови загрљај,
али срце не да то каже, ние готово.
Није точка, није крај, хоће нови загрљај.
Гдје си сађ,
стара моја,
срце трађи одговор,
зашто је љубав наша доживјела бродолом.
Стари орах,
наш је друг,
шуба злата,
врједан грек,
теши ме,
ал уза луд,
када слзе,
нису смјех.
Тешка врата, оловна, препознаје празан стан,
једино преостаје полако да заборављам,
али срце не да то каже, ние готово.
Није точка, није крај, хоће нови загрљај,
али срце не да то каже, ние готово.
Није точка, није крај, хоће нови загрљај.