پرشانیاں عید دے موقع تے مینوں ہے پرچایا آکے
مایوسیاں اس تقبال کتا اگوٹھیاں ہنکرلاکے
دو چار قدم ٹردے ہوئے حسرت نوں گلنلاکے
تقدیر تہاش میں ہس دی رئی میری بالکل عید ونیاکے
ذکر سنگتاں دا کوئی چھڑے دے تے میں روندا
جل وفاواندی کوئی کرے دے تے میں روندا
کوئی کرو ہاں فیصلہ زندگی دا بن کے سے دیوانی گئے
تو ساں دل نوں آسر لامنا ہے کردے لے ارمانی گئے
دکھ ونڈنے ہے مجبوران دے ہتھوں دے پرشانی گئے
الطاف پیار دا بھل کر کے میری نگل جوانی گئے
میں ہس آیا تے زمانے روایا مینوں
اپنی مرضی دا ہر کسے ستایا مینوں
کوئی تسلیان کتھاں دے دے تے میں روندا
جل وفاواندی کوئی کرے دے تے میں روندا
جل وفاواندی کوئی کرے دے تے میں روندا
زندگی دے سفر طویل دے وچ میرے کئی دلدار کھڑی گئے
کئی نور کھڑی گئے اکھیان دے کئی گل دے ہار کھڑی گئے
کھڑے کئی الطاف ارلی منتے کئی اپڑ کے پار کھڑی گئے
کئی سال پہ سالی مل پون دن کئی سجن ہنجار کھڑی گئے
روز ہجران دی شام ہوندی ہے نامیں میرے
لوگ رس دیتے منی دے انسانیں میرے
کوئی ہس کے جداں بلے دے تے میں روندا
جل وفاواندی کوئی کرے دے تے میں روندا
جل وفاواندی کوئی کرے دے تے میں روندا
کدھی یار مذاک چ پھٹن دی گل ہو پوہا اجڑ گیا توں
اونا فوری رس کے سر چانا مجبور انسان دی بہتوں
ایک چھل ہنجوان دی آپنی آکھیان دے تار چانا توں
خوٹ گئے آخر الطاف جنہوں ہی نفرت پھٹن دے نا توں
خو گیا صدیان بچھوڑے دا زخم گھلیا نہیں
جو زندگی توں پیارا تین تن بھلے آ نہیں
بچھلے سنگ تیجے کوئی گنے دے تے میں روندا
جل وفاواندی کوئی کرے دے تے میں روندا
جل وفاواندی کوئی کرے دے تے میں روندا
غیبال حیاتی ساری دیشا لبے انصاف نہو مند
ایڈے قسمہ ذہن تلا چھوڑن ایڈے اہد خلاف نہو مند
ہوئے شکل مسومت کافر دل او سجن الطاف نہو مند
کدھی خط دے کچھ نہیں رب دی سنجڑے اندروں صاف نہو مند
جین زفر دلنوں دکھایا ہے شالہ وسیدہ ری
برم ککنا بچایا ہے شالہ وسیدہ ری
حال گن گن کے کوئی دسے دے تے میں روندا
جل وفاواندی کوئی کرے دے تے میں روندا
جل وفاواندی کوئی کرے دے تے میں روندا