Nót,
sveinatnir sofa en,
tungli svýfur myrkum himni á.
Rót,
þeir hvíla en hann leitt sér,
valið ekki sem að fengin hónum er.
Sátt,
hann hafði þeim
áður fyr,
söður eins hann fara
mundi til.
Vetast, fóru, hver mestur er?
Matur döðans ángis nú er hér.
Þeir
höndum taka hann,
herrmenn eftir svika kossa á kinn.
Þeir hafði þeim áður fyr,
söður eins hann fara mundi til.
Svifti sér himins dýrð,
og fættur inn í syndum vafin heil.
Það
sem býður hans þjáning ein,
kramin lífsins gjafi þar og deils.
Hann böyð heim baki sér,
hálfum gum og hrákum tókan þér.
Hann segir bara byrn veit,
glóðin endur en þá finnir þér.
Þú hengur það gríta veg,
sem að margi ráðsókast.
Þú er ráðsófatla á.
Þum
gefur þér byljastir,
þeir að syrast erfið leikum á.
Svo
eftir ein áferð,
herran heldur hendi sína í.
Þú
ert ei
ein áferð,
faderinn hann vakir yfir þér.
Ól,
sem áður var upp af hans,
er í heiminn gefið fyrir þig.
Ljós,
sem lísir upp myrkandag,
lífsins vonar geysli gæðu berg.
Hann böyð heim baki sér,
hálfum gum og hrákum tókan þér.
Hann
segir bara byrn veit,
glóðin endur en þá finnir þér.