อย่างย่างเข้าสู่เขตฤดูฝนพร้ํา
ตกและนําเสียจนร่างราว
ฟ้นก็พร้อม สันลมก็น้า
ยืนคิดสาวเปลี่ยวใจ
อย่างเมื่อตายฟ้นร้ําลงมา
ท้องฟ้าคงหัวเล็มเล็บไป
มองแล้วเรายิ่ง
สังหรือทาย
ยามน้าวไม่มีใครตระกอม
กวนพร้ําพร้ําบ่นยามเมื่อฟ้นพร้าวๆ
จิตจริงพร้าวและถึงคู่พร้อม
พร้าวเมื่อเราคราวคู่อยู่สอง
มีคิดมองเหมือนเลิศ
ล้อมยิ่งน้าฟ้าเกาะยิ่งตรง
คืนของลําทงใดผู้เชย
รวนถึงคําที่รําพิเผิน
เธอได้เคยลําพันจากเจ้า
ถึงเมื่อเจ้ามีข้าห่อมกันหน้าร้ายๆ
หรือจะต้านความเหงาข้างใด
ดังเหมือนมีเธอคู่หรือทาย
คนจําที่มหาอวร
ยามย่างเข้าสู่เขตฤดูฝนกลาง
อบพระนําสิ้นจนเปียกปอน
น้าฟ้าใจให้ยิ่งเมื่อฟ้าเกาะยิ่งตรงนั้น
ที่ได้แต่กอดหมอน
ฟ้าหนูท่อท้องหนูรัก
คอยให้บนห้างพรางของงาน
จะทานหรือให้ไม่สามสาม
ลมฝนเย็นกระเส่นพักมา
ใครเนาะที่จะมา
ทีไหน
ทุ่งเนื้อจะมี
ผ้าห่มกันน้ําราวรัง
หรือจะตามความน้ําธรรมกัน
หรือจะตามความน้ําธรรมกัน
ในดําเหมือนมี เธอคู่หรือไทย คงจะมีมหาวร
ยามยามเข้าสู่เขต ฤดูฝนพร่ํา
ตกและนําเสียงจนเปียกปอน
น้องใจให้ได้แต่ก่อนหน่อย
ฟังเหลือท่อท้องหุ่นอุรา
คอยให้ฝนผ่านกรามช่วงข้องนาน
สถานบริเวณไทยไม่สามสาร
ลุงฝนเย็นกระสินพัฒนา
ใครหนอที่จะมาหุ่นยุงอาย
ฟังเหลือท่อท้องหุ่นอุรา
